Het eerste nummer stond amper een halve minuut te draaien toen een meisje in een oranje voetbalshirt zich aan de dj-booth vastklampte. ‘Gaan jullie nog een beetje sletterige indie draaien?’, vroeg ze met dubbele tong. 

‘Sorry?’

‘Sletterige indie… dat kunnen we wel gebruiken na die ellendige wedstrijd.’

Ik probeerde te bedenken wat ze kon bedoelen, maar ik was helemaal blanco. Ik vroeg of ze een voorbeeld kon geven.

‘Nah, op dit moment vertrouw ik jullie meer dan mezelf, dus doe maar wat.’

Ze wankelde de dansvloer op en begon daar van het ene been op het andere te hupsen terwijl ze glazig in de verte staarde. 

Ik overlegde met mijn collega. Zouden andere dj’s dit soort verzoekjes nou ook krijgen? En zouden zij dan wel weten wat er wordt bedoeld? Wij zijn natuurlijk maar hobby-dj’s, misschien dat de professionals meteen weten wat ze moeten opzetten als er om sletterige indie wordt gevraagd. We kwamen er niet uit en besloten maar gewoon te draaien waar we zelf zin in hadden. 

Het meisje hupste zonder al te veel enthousiasme zeker anderhalf uur door. Alsof ze nog steeds een beetje last had van de ellendige wedstrijd die ze had gezien.

Toen startten we Binge van DEADLETTER in. Het meisje stak beide armen omhoog, schreeuwde yeeeessssssss en begon aan een wilde dans. Was het toeval, of hadden we de ultieme sletterige indie-plaat gevonden? Na het nummer vertrok het meisje meteen, dus het leek er verdacht veel op, constateerden we met enige trots.

Daarna ben ik toch gaan twijfelen. Het kon natuurlijk ook gewoon een laatste opleving zijn voor het meisje het echt moest opgeven. Mijn hond is ook altijd even heel druk voor hij in slaap valt, misschien was het zoiets. 

Daarom hoop ik dat er de komende weken bij dj-booths door heel Nederland meisjes verschijnen die om deze specifieke muzieksoort vragen. Als DEADLETTER overal met hetzelfde enthousiasme wordt ontvangen, hebben we er mooi weer een genre bij.

Minke Weeda