De nieuwe langspeler van Weyes Blood is de perfecte metgezel voor de gure, donkere novemberavond. Het zal niet gemakkelijk zijn geweest een opvolger te maken het fantastische Titanic Rising uit 2019, maar nieuw album And In The Darkness, Hearts Aglow doet gelukkig niet onder voor zijn voorganger. Met de (corona)jaren zijn de liedjes van Natalie Mering er bepaald niet vrolijker op geworden, maar juist in die somberte ligt hun kracht. Toch is het album ondanks zijn zwaarte – zoals de titel en hoes doen vermoeden – bovenal hartverwarmend.

Door Mink Steekelenburg

Filmisch wordt de luisteraar verwelkomd door luchtige strijkers met een tikje dissonantie op albumopener It’s Not Just Me, It’s Every Body. Een weemoedige ballad die zowel tijdloos klinkt als de huidige tijd exact weerspiegelt. “Living in the wake of overwhelming changes, we’ve all become strangers, even to ourselves” zingt Mering terwijl de strijkers door meanderen. Die melancholische woorden lijken de instrumentatie aan te sporen tot een weemoedige climax te komen. Een waanzinnige albumopener.

We horen op het album afwisseling tussen echt zwaarmoedige tracks zoals de albumopener, en ietwat meer toegankelijkheid. Die afwisseling is broodnodig, maar de sterkste tracks zijn wel de meest melancholische. Neem bijvoorbeeld het theatrale God Turn Me Into a Flower, waarop Mering al neuriënd tot een meeslepende apotheose komt. 

Laat je meenemen in de actuele en tegelijkertijd tijdloze somberte van Weyes Blood op And In The Darkness, Hearts Aglow, een theatraal album dat klinkt als een lichtpuntje omhuld door de drukkende donderwolken des levens.