Pakweg drie jaar nadat de Rotterdamse formatie The Bullfight indruk maakte met Eggs & Marrowbone, een album gewijd aan murder ballads, verbluffen ze opnieuw met een spoken word-plaat Some Divine Gift. Onzag wekt de band dan misschien niet zozeer muzikaal, de projecten en de omvang ervan doen dat steevast wel. Op hun nieuwe album werken ze bijvoorbeeld samen met namen van wereldfaam als Henry Rollins en David Boulter en is opnieuw samengewerkt met beeldend kunstenaars. Een volgend project staat al weer op stapel.

„Ik kan moeilijk stil zitten”, glimlacht drijvende kracht achter The Bullfight Thomas van der Vliet. Zijn band presenteert aanstaande vrijdag 12 november hun nieuwe trots in Studio de Bakkerij en tourt daarna door heel het land. Some Divine Gif is een spoken word-album. Als inspiratie om nu een album te gaan maken rond het gesproken woord vormde een zes minuten durende indringende tekst van Henry Rollins. „Een tekst die in mijn ogen gaat over dat het lastig is anders te zijn en op te groeien en je weg te vinden in onzekerheid. En dat is een alles-of-niets-wereld, zoals die is als je jong bent”, zegt Van der Vliet daarover. ‘I think I know you‘, is de leidende zin die Rollins steeds herhaalt, daarmee suggererend dat ook hij in jouw onzekere schoenen heeft gestaan. Zoals enkel hij kan, spreekt hij de tekst uit met als het ware een ingehouden woede. Boosheid over het onrecht dat je voelt als je je niet op je plek voelt in de wereld.

„Die tekst bestond al en stond online. Die heb ik gebruikt, er muziek onder gezet en daarmee het management van Rollins benaderd.” Tot verrassing van Van der Vliet ging het daarna vlot. Er werd een contract opgesteld maar uiteindelijk is de zaak op goed vertrouwen afgehandeld. Afspraak is wel dat The Bullfight de tekst en opname mag gebruiken voor hun album, maar die in beperkte oplage wordt uitgebracht en er geen herdruk gaat volgen.

Met Rollins eenmaal aan boord, was het relatief eenvoudig andere prominenten voor het plan van Van der Vliet te winnen. Bijvoorbeeld de door hem bewonderde David Boulter (Tindersticks) en Barry Hay volgenden. Eerder had hij al contact met mensen als Alex Roeka, Erik de Jong (Spinvis) en de Rotterdamse muzikant Mark Ritsema, die ook hun medewerking verlenen. Om nog wat lucht te bieden op het album, voegde The Bullfight twee eigen tracks toe: bijna ‘liedjes’ in vergelijking met de spoken word-delen.

De werkwijze was dat de gasten gevraagd is een opname van een tekst toe te sturen. The Bullfight maakte er daarna muziek bij. „Het is veel proberen geweest. De tekst van Rollins bijvoorbeeld, is lang en dan is het moeilijk interessant te houden. Wij hebben de oplossing gevonden door melodieuze muziek onder die krachtige stem te zetten. Die valt op een gegeven moment weg en dan blijft er alleen een soort soundscape over; dat vond ik wel passend. Die formule werkte.”

Gammel krukje
„Het stuk van Rollins is wel zwaar. Daar moet je er niet te veel van hebben op een album. Als we er zo nog vijf hadden gehad, hadden we net zo goed een gammel krukje en een touw bij het album kunnen leveren. Dat was niet de bedoeling. Al mag het best zwaar zijn, toch hebben we geen negen dijenkletsers gemaakt. Dat is ook niet het genre muziek waar wij als band in zitten. Voor ons was het wel een uitdaging om een goede balans te vinden tussen de liedjes. Dat hebben we gedaan door dan eens iets meer uptempo te maken, dan weer eens iets zwaarder en het eigen werk van The Bullfight toe te voegen. Dat was nodig, zo’n spoken word-album vraagt best veel van de luisteraar.”

Een track die opvalt op het album is de bijdrage van Mark Ritsema. Ten opzichte van de andere spoken word-onderdelen, spreekt hij zijn tekst ritmisch uit, overigens zonder dat het ‘rappen’ of ‘zingen’ wordt. De woorden vallen mooi samen met het ritme van de bijbehorende muziek, wat het sterk onderscheidend maakt van de overige tracks. „We hebben Mark de tekst laten inspreken op een click, maar zonder muziek. Die hebben wij er later onder gezet”, bevestigt Van der Vliet.

Teksten die betekenis hebben in een geluidsopname; dat verdraagt zich niet altijd in combinatie met muziek. Niet iedereen kan de concentratie opbrengen om de betekenis te blijven volgen. Maar op Some Divine Gift staat de tekst altijd voorop, legt Van der Vliet uit. „Er staan mooie toevalletjes op de plaat, die niet iedere luisteraar zal herkennen. Het klinkt misschien allemaal heel precies afgemeten alsof het zo gecomponeerd is, maar dat is niet het geval. Spinvis bijvoorbeeld leverde een tekst aan van 3 minuten. Ik had voor de muziek al een akkoordenwisseling bedacht, heb daar wat mee gerommeld, en zoals het is opgenomen is het toevallig dat de woorden en de muziek gelijk eindigen. Dat was niet vooropgezet, het kwam precies zo uit. Zo zitten er meer toevalligheden in”. Die onbevangenheid in het maken van de tracks vindt Van der Vliet waardevol. „Als je het helemaal gaat uitdokteren, wordt het te gekunsteld.”

Kadootje
Van der Vliet is blij met het eindresultaat. Veel aandacht is niet alleen in de organisatie van de samenwerkingen en het maken van de muziek gestoken. Net als bij Eggs & Marrowbone nodigde The Bullfight een aantal beeldend kunstenaars uit om werk te maken, geïnspireerd op tracks op de plaat. Wie de lp aanschaft, krijgt dat werk in prachtige kunstdrukken erbij. En het beeldend werk wordt geëxposeerd in Donner in Rotterdam. Zo rijgt The Bullfight opnieuw kunstvormen en manifestaties aaneen. „Het is een optelsom van kunstdisciplines. Die kruisbestuiving waarbij kunst muziek inspireert en andersom vind ik prachtig.”

Al die toevoegingen maken de uitgave wel opnieuw tot een duur product. Tegelijk is besloten het album niet op streamingsdiensten aan te bieden. „Daar zit ook een artistieke reden achter. Dat het een totaalbeleving met kunst is, ontgaat je op Spotify. Spotify zie ik trouwens als een noodzakelijk kwaad. Mensen attenderen elkaar daar op muziek en dat is er mooi aan, maar een artiest verdient er geen ruk aan. ‘Verdienen’ is niet eens een woord dat past in deze zin. Maar er spelen ook praktische zaken mee bij de beslissing het werk niet op streamingsdiensten te zetten. Als we het via iTunes zouden willen verkopen moet je het gaan verdelen over al die mensen die meedoen, en daar had ik geen zin in. Het exclusieve bevalt mij bovendien wel. Er zijn 250 lp’s en 400 cd’s. En dat is het. En er komt op basis van de afspraken dus geen herdruk.”

De lp-versie wordt toch voor 27,50 euro verkocht. Het laat zich daarmee raden hoeveel de band gaat verdienen aan de verkoop van deze uitgave. „De liefhebber in mij is groter dan de zakenman vrees ik”, zegt Van der Vliet zuchtend met een glimlach. „Maar ik wil het graag voor iedereen toegankelijk houden zodat zoveel mogelijk mensen er kennis mee kunnen maken. Ik wil er dus geen 40 euro voor vragen, gaan we niet doen, vind ik niet oké. Bovendien genereren we als band telkens weer net genoeg geld om weer iets moois te kunnen maken. En dat doen we dan graag.”

Roman
Een volgend project van The Bullfight staat al weer op de rails. Duizendpoot Thomas van der Vliet heeft ook nog een roman geschreven: Het Interview. Alex Roeka heeft het luisterboek ingesproken, The Bullfight maakt er een soundtrack bij. En natuurlijk ontbreekt de beeldende kunst ook bij dit project niet: Helene Bautista heeft bijpassende linosnedes gemaakt.

En waarom doet iemand dat dan allemaal? Van der Vliet kan slecht stilzitten, vertelde hij al. Maar het levert hem natuurljk ook persoonlijk mooie dingen op. „Grappig is dat ik nu zelf muziek maak met muzikanten naar wiens concerten ik vroeger ging. Dat is een kadotje. Bij de samenwerkingen voor Some Divine Gift vond ik het erg belangrijk dat zij het eindproduct zelf wel leuk zouden vinden. Ik heb het ze dus vooraf toegestuurd. Best spannend, want stel je voor dat ze zouden zeggen ‘wat heb je nu gedaan!’ Maar iedereen reageerde positief, en dat geeft voldoening. We maken een genre muziek dat niet makkelijk en niet erg populair is. Hun reacties zie ik als een teken dat we op het goede spoor zitten.”