Zestien jaar na het ontstaan van de band is No Angry Young Man terug met een nieuw album. Na Paris Rains uit 2013 bleef het lang stil. De bandleden verkenden ieder voor zich nieuwe paden, maar bleven elkaar zien. Rise Again is het derde album van de band rond frontman Jeroen van Ham. Verschillende invloeden smelten wederom samen, in nummers die het beste kunnen worden omschreven als luisterpop met klassieke invloeden dankzij instrumenten zoals cello, viool, hobo, en klarinet. Centraal staat dus niet alleen de song writing, maar vooral de arrangementen van de nummers, waaraan naast het trio Van Ham, Pieter Hulst (cello) en Johan Loeckx (toetsen) zo’n twintig muzikanten meewerkten. Het resultaat is een gevarieerd album met prettig gelaagde popsongs. 

Rise Again bevat zeven nummers, die zijn geworteld in retro jaren 70-muziek. Naast zes eigen nummers, staat er een bijzondere cover op. Aan Wuthering Heights is op knappe wijze een vernieuwende draai gegeven. Het is vertraagd en klassieker dan het origineel van Kate Bush, dat toch vooral pop is. Eerlijk gezegd hield ik mijn hart vast – want hé, Kate Bush, daar blijf je van af – maar NAYM verstaat zijn vak en afgezien van de tekst heeft het nummer een grondige make-over gekregen.  

Toch bevat de plaat meer hoogtepunten, zoals Boy With A Gun. De intro doet in eerste instantie denken aan Pink Floyd en klinkt dan midden-oosters dankzij zang van Dhafer Youssef. En zo zijn er meer invloeden te horen, want single Beyond My Grief klinkt als een Franse zomerhit, redelijk uptempo met een boppende bas, maar toch met een melancholische ondertoon. Mistroostigheid klinkt ook door in Never Leave Again, een ballad over het bezoeken van iemands vorige woonplaats, die als van zelf filmische beelden oproept. Dat gebeurt dan vooral tijdens het instrumentale slotstuk, dat wederom wat weg heeft van Pink Floyd, niet in de laatste plaats door een schitterende, ingetogen gitaarsolo, en door de gelaagdheid van de compositie.  

Slotnummer Bakerman roept in eerste aanleg Fisher-Z in gedachten. De retro-sound op Rise Again is weldoordacht doorgevoerd en toch klinken de nummers fris en nieuw. Knap is ook de tempowisseling. Het voelt zo natuurlijk hoe NAYM schakelt tussen een bijna reggae-achtige beat en een klassiek middenstuk, om tenslotte naadloos weer terug te pakken op het oorspronkelijke ritme. Met Rise Again, dat is opgenomen en gemixt door Ward Neirynck (Yevgueni, Portland, Kommil Foo), bewijzen de Vlamingen dat een oude vos zijn streken niet verliest en dat zelfs kwaliteit kan rijpen.