Zomaar een gesprek op straat: ‘Op festivals is er meestal een backstage waar de artiesten dan zijn. Hier kom je ze gewoon tegen in de stad’. Left of the Dial, het festival waar je je helden gewoon kunt aanraken.

Door: Mats, Michelle en Wim
Foto’s: Marcel van Leeuwen, Martijn Berlage, MuziScene

Check ook ons verslag van dag 1 – Struinen langs talloze bands op talloze podia
en het verslag van dag 2 – Voor wie het gemist heeft, je had erbij moeten zijn!

Een muziekfestival in een havenstad als Rotterdam; daar horen boten bij. Boten met bands er op, die varen langs de skyline. Toch hing het bijzondere deel van het festivalprogramma even aan een zijden draadje omdat de geboekte boot niet meer van zijn plek kwam. Geruisloos – voor het publiek dan – opgelost door de festivalorganisatie, met als bonus een grotere boot en dus meer plek voor meer mensen.

Het is en blijft een bijzondere ervaring om naar muziek te luisteren terwijl je de stad voorbij ziet glijden en je af en toe even onvast op je benen staat. Het zorgt ervoor dat bands extra zin hebben om hier op te treden. In V11 zijn ze het gewend: steevast reageren bandleden verrukt op het uitzonderlijke podium dat ze wordt gegund. Tilly Harris, de innemende bassiste van The Bug Club glundert van oor tot oor en is een en al dankbaarheid dat zij deel mag uitmaken van Left of the Dial’s Bands On A Boat. Samen met het duo 7ebra zorgen ze zaterdagmiddag voor tweestrijd bij het publiek aan boord: gaan we onderdeks luisteren naar de band aan boord of van de zon en het uitzicht genieten op het dek?

Bij 7ebra speelt die twijfel misschien nog. De tweeling uit Zweden speelt mooie indiepopliedjes maar dwingt daarmee niet direct de aandacht af. Wegkijken is onmogelijk als The Bug Club hun rammelende punkpop begint te spelen. Met een overdosis aan charme en aanstekelijk enthousiasme pakt het trio uit Wales de boot al snel in. Kijk toch hoe Tilly Harris opgaat in haar spel – denk er een rugzakje bij en je ziet ACDC’s Angus Young – zie hoe het drietal geniet van het moment. The Bug Club bracht kortgeleden hun nieuwe album Green Dream In F# uit en oogst lovende kritieken. Live is het niet anders: The Bug Club laat zien dat muziek niet baanbrekend vernieuwend hoeft te zijn om op een festival als Left of the Dial aan te spreken. Je zou zelfs kunnen stellen dat de liedjes eigenlijk maar doorsnee zijn, al zijn er genoeg liefhebbers die inzien dat het een gave is om perfecte puntige liedjes te schrijven. En dan nog met teksten er bij waar je wel om moet grinniken. ‘Are we still moving?‘ Dan kan er nog een liedje worden gespeeld. En als de set is afgewerkt is de kade nog altijd niet in zicht en dwingt het juichende publiek nóg een liedje af en speelt The Bug Club zich niet alleen in het lijstje memorabele concerten op Left of the Dial 2022, maar ook recht in ons hart.

Wie te laat laat is, wordt niet opgegeten. Daarom wachten we even of het rode schip nog honger krijgt. We hebben geluk, want even later worden we toch nog opslokt en belanden we in de buik van het beest. En we zijn er met velen. Cucamaras is blijkbaar erg populair en V11 is letterlijk afgeladen. Mensen staan in het gangetje voor de wc-deuren en ook de trap naar het dek is volledig bezet. Er lijkt geen doorkomen aan, maar we zijn binnen, en daar gaat het om, want al gauw blijkt dat het terecht is dat velen deze indie/postpunk band uit Nottingham UK willen checken. Enkelen zijn er zelfs voor een tweede keer, want zij zagen Cucaramas op de openingsavond in Worm het licht uit doen. Maar ook ’s middags blijkt Cucaramas bij de pinken. De loepzuivere zang, de opwinding over de boodschap die ze willen overbrengen: ‘where did all the hate come from, we share existence more than talking’. De panische en distorted resonerende gitaartonen en het gruizige aanstekelijke basspel geven ons het gevoel dat we wakker moeten worden en alert moeten blijven. Het viertal onder leiding van zanger Olly Bowley zet een ijzersterke set neer met onder andere Safe Bet, een nummer dat wel wat weg heeft van het repertoire van Shame en het vroege werk van de Arctic Monkeys. Wat een krachtige sfeer; we worden meegezogen en -gesleept in een opbouwende kolk van energie en melodie tot de laatste uitspatting een feit is. Gebiologeerd ondergaan we het optreden en keren met moeite terug in de realiteit wanneer de laatste tonen van slotnummer Death of the Social wegebben.

Mik op de hearts and minds van de Rotterdamse muziekliefhebbers, moet de zanger van de uit Londen afkomstige band Sunday League hebben gedacht. Precies op het moment dat Fortuna in de Kuip Feyenoord het leven zuur maakt, kust de parmantige zanger het embleem van de club op zijn shirt. Het gebaar past bij de muziek van vijftal: het is indie waar als het ware overal een uitroepteken achter wordt gezet. Niet enkel onverdienstelijk: de samenzang is van hoge kwaliteit. De voetballiefhebbers – vandaar de naam van de band – putten met hun sound uit een rijk Brits indie-verleden en je hoort echo’s van The Smiths en Suede. Maar zij voegen daar verder niet veel aan toe. En dus blijven de gesprekken over de band jammerlijk beperkt tot de discussie of hij wel het juiste shirt draagt.

Het Rotterdamse showcase festival slaagt er weer in enkele opvallende acts van eigen bodem op te diepen en in het zonnetje te zetten. Uit Groningen komt Geo. Maar met Michiel Klein – ook gitarist in Lewsberg – in de gelederen is er feitelijk toch ook een lijntje met Rotterdam. De band zet je in een tijdmachine en voert ons in Worm terug naar de jaren tachtig waarin een aantal Nederlandse bands als Nasmak, De Div en Mam furore maakt met hoekige dansbare art-punk. Krassende gitaren, pompende baslijnen en ontregelende zang vormen de basis, extra smakelijk gemaakt dankzij het uitstekende werk op elektrodrums aangevuld met elektronische percussie. Misschien niet vernieuwend, maar aanstekelijk gebracht en uitstekend strak uitgevoerd door het Groningse vijftal. Een band om te noteren nog eens te gaan zien.

HighSchool trekt aardig wat publiek naar Rotown en opent gelijk met hun meest dansbare nummer De Facto. Over een new wave-geïnspireerde drums-bandje speelt het goth-geklede kwartet braaf hun melancholische set. Nostalgische gevoelens bekruipen je als je de hevige invloeden van The Cure, Joy Division en The Smiths herkent, maar verder blijft het een statisch gebeuren waarbij alleen de voorste rij fans fanatiek meedanst. De band mist interactie met het bredere publiek en een zuivere stem die eruit springt. Zo komt het onberoerde optreden niet veel verder dan het ophalen van geluksgevoelens, die vier decennia geleden al opgehaald zijn. 

Eigenlijk is Japans Bo Ningen al op voorhand een van de hoogtepunten van Left of the Dial 2022. Het is dan ook een van de weinige acts die al een heel leven achter de rug heeft en een onverwoestbare naam heeft opgebouwd. Bo Ningen speelde bijvoorbeeld ooit al eens op de Biënale in Venetië en wordt dus ook in de culturele wereld als een icoon omarmd. Het is dus een ‘must see‘ in Rotterdam. En wie er niet bij was, heeft een spectaculaire en spraakmakende show gemist. Bo Ningen bewijst maar weer eens dat je als gitarist eigenlijk lang haar moet hebben om enige indruk te maken. Het theatrale gewapper met de lange manen onderstreept het muzikale geweld van de band. Met speels gemak schakelt het viertal van groovende rock naar snelle erupties van hardrock en metal die Motorhead nog het nakijken geven. Zanger en bassist Taigen Kawabe is de blikvanger in het gezelschap. Hij zingt als door de duivel bezeten, gebaart voortdurend met zijn armen en het is ontzagwekkend hoe hij daarbij met speels gemak zijn razendsnelle baslijnen speelt; zo strak als een pak bovendien. Bo Ningen sluit het concert af met een lang uitgesponnen nummer. En het is knap is hoe zij ondanks het oorverdovende doordenderen telkens weer een hoogtepunt – ja, het kan nog harder – weten te creëren waarvan de wilde pit in Worm wéér een stoot nieuwe energie krijgt. Taigen Kawabe geeft tot slot een lesje jongleren met een bas wat het visuele spektakel definitief onvergetelijk maakt. 

De Arminius kerk is in de ban van Nuha Ruby Ra, die met een prominente aanwezigheid het gehele podium voor haar eigen rekening neemt. Ze zwiert over het podium en spreekt het publiek toe met kreten ondergedompeld in galm, afkomstig uit twee verschillende microfoons. Op de achtergrond horen we geluiden die het beste thuishoren in horrorfilmscenes, terwijl de experimentele aard van de ritmes zorgt voor donkere en verbijsterende nummers. De setting kon dan ook niet passender dan een verduisterde en leegstaande kerk waar de gedaante van Nuha Ruby Ra alleen tevoorschijn komt door de dichtgeplaatste stroboscopen. Als ze het publiek toespreekt spreekt ze plots met een zachte stem en een Britse deftigheid – in tegenstelling tot haar experimentele en bijna angstaanjagende uitvoering. Een uitvoering die opvalt door haar experimentele aard en zorgt voor contrasterende afwisseling. 

Niets dan glimlachende en intens genietende mensen bij Go March in Tech Noir. Het Belgische trio krijgt het publiek eenvoudig aan het dansen met zijn aanstekelijke elektropop. Toch is Go March niet enkel bezig om grooves te produceren waarop het lekker bewegen is. Met drums, gitaar en synths speelt de band op sublieme wijze met sfeer en melodie. De lang uitgesponnen composities zwellen aan en ebben weg in volume om ritmisch en met vet klinkende bassynths langzaam maar zeker naar een nieuw hoogtepunt te leiden. Go March is zo te vergelijken met acts als La Jungle en Holy Fuck, maar zachtaardiger van natuur. In Rotterdam scoren de drie Belgen, laten de mensen in de zaal kolkend dansen, en verkopen na afloop aardig wat albums aan enthousiaste nieuwe fans. 

Meltheads uit Antwerpen opent zijn show door zoveel mogelijk herrie te maken. Op de verhoging van V2_ staat frontman Sietse Willems te popelen om zijn opwachting te mogen maken. Eenmaal verschenen, rent hij trappelend rond en doet hij minimaal 100 Jumping Jacks per minuut. De energie spat er werkelijk van af. Maar naast dat ze op expressieve wijze compleet uit hun dak gaan, zorgen bassist Tim Pensaert en drummer Simon de Geus ervoor dat de band extreem strak klinkt. Tijdens een ruige cover van Wet Leg’s Chaise Longue worden de teksten samen met het publiek gezongen, maar tijdens het bekendste eigen nummer Naïef valt dit tegen. Aan het einde is er niks meer over van samenzang en is V2_ volledig getransformeerd in een orkaan aan vliegende ledematen. Wat wil je, met zo’n energieke show die alleen maar kan leiden tot ravage. 

Als hekkensluiter van Left of the Dial 2022 maakt Library Card het vermeende thuisvoordeel meer dan waar. Met volle overgave, expressie, kwetsbaarheid en plezier speelt het viertal uit Rotterdam de sterren van de hemel. Lot van Teylingen (zang), Mitchell Quitz (gitaar), Kat Kalkman (bas) en Emre Karayalcin (drum) weten het publiek zowel te bezweren als op te ruien door hun authentieke en intense manier van performen. Lot vertelt de verhalen die verteld moeten worden op zo’n kwetsbare, ontwapende en toch krachtige manier dat ze meerdere malen je eigen gevoelige snaren raakt. Dat overkomt ons bijvoorbeeld bij de zin ’I feel like a lifeguard, but I left everyone drowned’ afkomstig uit de eerste single Mirror Factory, of door de vleug ironie als ze op weg is naar een veld vol sunflowers, naar de gelijknamige songtitel. Bekrachtigd door het subliem introverte en op momenten overstuurde gitaarspel, het krachtige, donkere en melodieuze basgeluid en de heldere niet alledaagse ritmes op drums maakt Library Card een uiterst interessante en doordringende belevenis. Met name met het nummer Local Newspaper, waarbij Mitchell het publiek in stapt, weet de band een zeer bijzondere en intieme sfeer te creëren. Wat een afsluitwaardig optreden, niet gepland en daardoor zo’n mooi cadeau voor met name de Rotterdamse scène en zijn aanhang.

Ronduit prachtig en daarmee is de missie als slotact volbracht om ons allen met een gerust hart te doen terugkijken op deze geslaagde editie van Left of the Dial. Waarna de één gemoedelijk en ontspannen naar huis gaat om lekker zijn bed in te kruipen, suddert de ander nog even na met vrienden om te proosten op het leven. Want ja, leven is laten leven en wat het leven ook moge brengen – volgens Library Card weet je dat maar nooit – dromen mag altijd!