De vierde editie van het Rotterdams showcase festival Left of the Dial is dit jaar geopend vanaf een jacht. Tussen de buien door en in het prachtige licht van de ondergaande zon speelt Pet Shimmers op het dek van het schip dat richting festival locatie V11 vaart. Kan het Rotterdamser?

Door: Demi, Mats, Michelle en Wim
Foto’s: Marcel van Leeuwen, Martijn Berlage, MuziScene

De eerste avond is het al goed druk op verschillende locaties van het uitverkochte festival voor alle muziek die net even anders is dan normaal. Een eerste wachtrij is al gesignaleerd, vooral bij Worm is het soms even wachten tot je naar binnen kunt. Dat doet niets af aan de sfeer. Goed, het is misschien nog even wennen, feesten op een doordeweekse avond – sommige bezoekers hebben deze donderdag een beetje moeite om er in te komen – maar daar maken de bands snel korte metten mee.

Londens hotste duo Enjoyable Listens krijgt de eer om in besloten kring het festival te openen. Een zanger, een bassist, een laptop. Dat kan nooit veel wezen, denk je aanvankelijk, in weerwil van de aankondiging van de festivalorganisatie dat dit misschien wel de leukste act is die we weekeinde te zien krijgen. Tot Luke Duffett de show start en met zijn verbluffende zangstem en presentatie Future Islands’ Samuel T. Herring naar de kroon steekt. Die vergelijking gaat nog sterker op dankzij de sterke baslijnen van J Savage. Prima meeslepende liedjes ook nog eens, die ook in de camp-verpakking goed uit de verf komen. Duffett vertelt hoe hij in de ochtenduren tweedehands winkels heeft afgezocht om passende kleding te zoeken voor deze bijzondere gelegenheid, en waarschuwt het handjevol publiek bij het podium dat hij verwacht te zullen gaan crowdsurfen. En zo blijkt het duo een vrolijk makende combinatie van Engelse stand-up comedy met prima muziek. Plots moeten we ook aan Sleaford Mods denken. Bassist J Savage kijkt voortdurend stoïcijns voor zich uit en maakt er een mooi toneel van als met een druk op de laptop een nieuw liedje wordt ingestart. Enjoyabale Listens: van de aankondiging van de festivalorganisatie is geen woord gelogen; het is een act om niet te missen en bezorgt je op zeker goede luim.

Lucy Kruger & The Lost Boys openen het podium in Arminius. Vanaf de eerste tonen van dit intieme optreden is het muisstil in de imposante kerkzaal. Lucy Kruger uit Zuid-Afrika weet met haar uitmuntende en meeslepende performance en een grote dosis lef als vanzelf de aandacht van het publiek te trekken. Ze laat ons als het ware verdrinken in haar ogen, waardoor we dwars door haar brein, diep in haar creatieve en donkere gedachten over liefde, leven en de controversies van het bestaan worden meegezogen. Ze kijkt indringend en dwingend de zaal in als ze praat over hun nieuwste LP Teen Tapes (For Performing Your Own Stunts), het laatste deel van een trilogie opgenomen in Berlijn. “An intimate roadmap back into feelings,” noemt ze die.
De song Risk is vervuld van dreiging, met name door het dissonante gitaarspel en Lucy’s slepende duistere stem, en in een nummer zoals Play sijpelen de gruizige tonen van Sonic Youth door, terwijl Hold Me Back je bij de lurven grijpt door de wanhopige gedachten over de tegenstellingen in de liefde: “I want you to be free, but I want you to need me.” Ingewikkelder dan dit wordt het niet. Maar intens, gevoelig en poëtisch is het wel, soms bijna panisch zelfs en zo nu en dan lekker gruizig. Is ze misschien geïnspireerd door Anna Calvi?
Hoe het ook zij, dit optreden is prachtig en voelt bijzonder. Niet in de laatste plaats door de performance van met name Lucy zelf, zij steelt de show. Het publiek is merkbaar onder de indruk en zwijgt tot de laatste snik van vastberadenheid, van het sferisch en ingetogen spel, waarna het met luid applaus afscheid neemt van een artiest die Arminius moeiteloos inpakt op krachtige en machtige wijze.

Gurriers mag zich verheugen op een grote opkomst. Net voor achten verzamelt een groot deel van de bezoekers van LOTD zich voor Gurriers in WORM. Een stampvolle zaal waarbij mensen zich over de bar heen moeten wurmen om een glimp te kunnen opvangen van de post-punkband uit Dublin, die is opgesteld in een 1-3-1 formatie waarbij frontman Dan Hoff bijgestaan wordt door twee pedaal-aangedreven gitaristen, een drummer en een basgitarist.
Een van de gitaristen, lijkt compleet afkomstig uit de jaren 80 met een mat-snor combinatie. Hij wenkt de geluidsman om de stem van Dan Hoff hoorbaarder te maken. Met een dik Iers accent spreekt de zanger het publiek toe. Tijdens het zingen is zijn stem erg rauw en zeker niet perfect, maar dat past juist goed bij de verzameling aan nummers die de band ten gehore brengt. De bandleden zijn ingetogen en gefocust om hun afzonderlijke rol goed te vervullen. Mede dankzij flitsende stroboscopen zit het tempo er lekker in en komen ze in sneltreinvaart aan bij hun bekendste nummer Top Of The Bill. Hiervoor moedigt Hoff het publiek aan om mee te dansen, maar tevergeefs. Het publiek gaat niet verder dan fanatiek de hoofden mee knikken, zelfs nadat de frontman met zijn heupen voordoet hoe het volgens hem wel moet.

De zanger trekt het zich gelukkig niet aan en grapt met het publiek. Hij hoopt dan men zowel de wat oudere als de nieuwe nummers tof vindt en geeft het publiek een optie; “Check it out. Or not, if you don’t want to.” Tijdens het optreden hoor je sporadisch een verkeerde noot en krijgt de band zelfs te maken met gebroken snaren maar ondanks de imperfecties laten ze hun rauwe sound en gillende galm-gitaren luid en duidelijk horen. Aan het einde van het optreden is de zaal dan ook evenvol als aan het begin komt het enigszins stugge publiek op de valreep zelfs toch nog in beweging in de vorm van een moshpit tijdens slotnummer Approachable.

Met een burleske bravoure presenteert het Engelse trio Deep Tan zich in de aanpalende zaal van Worm. Dankzij de uitdossing van gitarist Wafah en bassist Celeste springen ze alleen al uiterlijk in het oog en dat ondersteunen ze door intimiderend stuurs de zaal in te staren. De drie uit Oost-Londen worden wel vergeleken met The Slits en verdomd, de rollende, met een losse pols gespeelde bas- en enkelvoudige gitaarlijnen, de stuwende drums en ongeïnteresseerd en onvast klinkende zang doen denken aan het repertoire van die fameuze band. Of noem het een minder strakke maar meer groevende versie van Shopping. Deep Tan speelt in de gitaarlijnen met surf en oosterse sferen, en oogst daarmee volop bijval van het publiek.

We blijven nog even in Worm, waar de sfeer stevig omslaat. Yabba stort al in een korte soundcheck bakken energie over het kleine propvolle zaaltje. De Schotten verrassen met een stuiterende mix van emo – met de voortdurende schreeuwende maar melodieus rake zang van Josh Kirk – en crossover uit de Bodycount-school. Aanvankelijk zijn niet alle nummers nog even sterk, maar dat wordt later in de set goedgemaakt, zodat Yabba een rotsvaste indruk achterlaat en alvast wordt genoteerd in het rijtje toppers op de eerste festivaldag.

In de bovenzaal van De Doelen speelt Noon Garden: een project van de Londense Charles Prest, die je kunt kennen van Flamingods. Gehuld in de warmste oranje- en rozetinten licht die de zaal voor handen had, staat Charles volledig in zijn element met gesloten ogen op het podium. Hij sluit daarmee het publiek enigszins buiten en dat is jammer, want doordat hij het zo klein houdt, loopt de energetische connectie met de welwillende toeschouwers net mis. Het helpt ook niet dat hij er in zijn eentje staat en het voornamelijk moet hebben van zijn backing track. Je gunt Prest een enorme liveband, show en beweging, want het is ontzettend dansbare muziek en enorm catchy. Ten opzichte van het volume dat sommige andere acts dit weekend met zich meebrengen, knalt het optreden van Noon Garden weliswaar minder, maar wie daar doorheen kan kijken en zich kan inbeelden dat deze kleurrijke jonge gast in zijn thuisstad wél met zeven muzikanten op het podium staat, weet mee te deinen en zich te laten leiden door de mengelmoes van funky, psychedelische, exotische indie-pop/rock klanken, die soms doen denken aan King Gizzard & The Lizard Wizard of Mystic Braves en op andere momenten dusdanig experimenteel zijn dat er ineens een ietwat kitscherig disco-beatje onder zit.

Eades speelt in Rotown een puntige een vrolijke set met punkrock die ergens tussen het stuiterende werk van Brits The Futureheads en Amerikaans The Het Up Kids. Het vijftal uit Leeds  blinkt uit wanneer ze met energieke samenzang de sterke refreinen kracht bij zetten. Perfect uitgevoerd. Maar de punkrock van de Britten is tegelijk te cliché om een blijvende indruk achter te laten.

Nukuluk speelt ondertussen op de main stage van Perron, waar de zaal zich voor de helft vult met open geesten die zich willen laten verrassen door een collectief hip-hop experiment. Vier jonge heren en een vrouwelijke toetsenist, allemaal uitgerust met dad-sneakers uit de jaren 80, bevolken het podium. Naast een elektronische uitrusting aan synthesizers is er ook plek voor twee (bas)gitaren. De hybride drummer (half akoestisch, half drummachine) trekt vlak voor het optreden zijn shirt uit. Direct tijd voor actie zou je denken, maar de handeling weerspiegelt niet het energieniveau van de band tijdens het openingsnummer. De twee vocalisten zingen – af en toe iets onzuiver – en rappen op jazz ritmes.

Nagalmende akkoorden zijn toonaangevend tijdens een terughoudend begin. Pas diep in de tweede helft wordt het interessant als Nukuluk experimenteler wordt in het gebruik van korte samples en haperende geluiden. Het relatief roerloze publiek weekt los en tijdens het nummer Disaster Pop Song wordt de ban gebroken. De drummer neemt enthousiast controle over zijn drummachine en de rapper duikt het publiek in, waar hij face-to-face iedereen in de voorste rij overtuigt met geschreeuwde teksten. Ondertussen laat de dreunende 808’s bas elke haar op je lichaam trillen en brengt Nukuluk het eerst zo vredige publiek tot een explosieve moshpit tijdens Ooh Ah. Zo weet het collectief na een onbewogen start tóch te overtuigen met aanvankelijk goed verborgen energie en een elektronisch-experimenteel assortiment aan hip-hop knallers.

Kyoto Kyoto speelt als één van de laatste acts in Roodkapje. Het Engelse trio met Duitse roots blaast ons volledig achterover met niet alleen henzelf en de instrumenten die je zou verwachten bij een flink potje schreeuwen zoals alleen onze oosterburen dat kunnen, maar met bovendien twee bangelijke meiden die met behulp van een contrabas en een dwarsfluit zorgen voor de klassieke tegenhanger. Het publiek is fan van deze, hoe zullen we het noemen, progressieve psych-krautrock? De drums denderen door je aderen, oorverdovende gitaarherrie test de limieten van je trommelvliezen en de melodische toevoegingen van de bas en de dwarsfluit zorgen ervoor dat de muziek tot het diepste van je vezels binnendringt, terwijl de abstracte Kraftwerkeske lyrics je hoofd erbij houden. Klinkt dat als veel? Kyoto Kyoto ís veel, maar wel louter in positieve zin.

Misschien is het logisch in een jaar waarin Karate weer bijeen is en door de VS en Europa tourt om heruitgaven van hun werk te promoten, dat slowcore een kleine heropleving beleeft. Daar ga je in elk geval op hopen, gelet op twee acts (Trader en Deathcrash) die aantreden op Left of the Dial en die die spelen met de ingrediënten punkrock, emo en slowcore. Samen met een handjevol mensen in Time Is The New Space – een podium dat wegens klachten over geluidsoverlast uit het schema voor vrijdag en zaterdag is verwijderd – zien we de Deense band Trader.

De vier Denen uit Aarhus spelen een prachtige set waarin het genieten is van precies de goede bijpassende gitaarsound, mooi subtiel gitaarspel vol tranentrekkende akkoordenreeksen en prima zang. Overigens is die niet alleen afkomstig van frontman en gitarist Anders Ahle, maar ook van met name drummer Kristian Vissing, die er blijk van geeft een prima stem te hebben waarmee hij ijzingwekkend emoties kan vertolken. Bloedmooi!

Tegelijkertijd speelt Die Verlierer zijn eerste show op het kleinste podium in Perron en dat is andere koek. Het is voornamelijk een punkoptreden met als grote uitzondering het nummer Mann im Mond, dat een duistere, donkere, melancholische sound heeft à la The Cure en De Ambassade. De stem van de zanger is loepzuiver, precies als op plaat, en sluit prachtig aan bij de sound van deze band, gelijktijdig nostalgisch en urgent en bovenal destructief. Soms heeft het iets weg van Fontaines DC en The Gun Club, maar van vermeende invloeden als Joy Division blijft niets over. Niet heel bijzonder, wel lekker. Iemand riep na afloop: ‘Eins, Zwei, Drei, Vier!’ En dat is eigenlijk een ultieme samenvatting. De redelijk gevulde zaal is echter zeer vermaakt en een moshpit kan dus niet uitblijven. Die Verlierer vermaken zich ogenschijnlijk ook prima op het podium, zoeken contact met elkaar en het publiek en dat verklaart natuurlijk ook de goede sfeer. Een band om te onthouden die zich nog mag en kan ontwikkelen, want de potentie druipt er van af. Mocht die ontwikkeling er dus komen, dan verdienen ze een groter podium.

De eerste dag van Left of The Dial 2022 bewijst dat het lekker struinen is langs diverse podia in het centrum van Rotterdam. Natuurlijk smaakt dat naar meer en ondanks dat Time Is The New Space helaas als podium uit de programmering is gevallen, is er uiteraard nog veel meer te genieten. Gelukkig is de organisatie van LotD gepokt en gemazeld, dus de artiesten die daar zouden spelen, spelen gewoon op andere locaties, op nieuwe tijden. Niets aan de hand dus. Bovendien zijn zowel de vrijdag als de zaterdag bomvol geprogrammeerd, dus dat belooft veel goeds. De recensenten van MuziScene hebben er weer veel zin in. Sterker nog, ze zijn al op pad. Niet alleen LOTD wordt vervolgd, ook dit verslag krijgt er een broertje of zusje bij. Lees meer over dag twee in onze volgende recensie. En over de slotdag lees je hier.