Greta Kline heeft afscheid genomen van haar artiestennaam en die aan haar band geschonken. Mogen we daaruit concluderen dat zij een stap heeft gezet en nu haarzelf durft te zijn? Die stap is in haar muziek dan in elk geval vrijwel ongemerkt gezet. De slaapkamer-pop van de dochter van filmster Kevin Kline maakt nog als vanouds kleine inventieve gitaarpopliedjes en zingt over haar leven in de metropool en de eeuwige zoektocht naar wie we zijn.

De zoete liedjes van Frankie Cosmos dreigen op het vijfde album regelrecht in de valkuil te lopen dat het wat vlak wordt in al zijn zachtheid. We veren dan ook op als tussen al het kabbelend slaggitaarwerk ineens een punky oprisping opduikt in het liedje Magnetic Personality. Ah! Er zit toch wat scherpte ergens diep verborgen in die psyche. En die afwisseling is broodnodig, ondanks alle spitsvondigheid in de teksten en de wijze van componeren. In de vlakte van Kline’s liedjes doen subtiele instrumentatie het goed: dat komt als een fata morgana ineens in beeld bij beluistering: het keyboardlijntje in Sky Magnet bijvoorbeeld.

De sterkste liedjes komen eigenaardig genoeg ergens in het midden van de vijftien liedjes voor de dag. A Work Call heeft een gouden melodie, Empty Head durft ongegeneerd dromerig te zijn en wint in die droom mooi aan tempo en intensiteit. Fragments start met een prima gitaarlijntje dat in scherpte net naar voren is gehaald in de mix en One Year Stand is een prachtig klein liedje met een voor Kline typerende gitaarlijn die het ritme van de woorden volgt.

Inner World Peace is een voortzetting van wat we al kennen van Frankie Cosmos. Prima zachtaardig album dat bij beluistering je precies geeft wat de titel belooft.