Het Britse trio PVA is al een beetje kind aan huis in Nederland. We hebben ze al aardig wat keren kunnen aanschouwen en de jongelieden hebben intussen ook al nauwe banden met Nederlandse artiesten. Misschien moeten ze maar emigreren. Maar misschien ook niet, want ook in eigen land staan ze er intussen goed op. Niet alleen heeft Dan Carey van fameus Speedy Wunderground zich al eens met deze band bemoeid, ze mochten deze maand ook komen opdraven bij Jools Holland en maakten daar diepe indruk met hun stuiterende live vertolking van Hero Man. Kostje gekocht dus, zou je denken. En dan voelt het eigenaardig als ze over enkele weken in Rotterdam in V11 te bewonderen zijn, waar ze voor een handvol mazzelaars zullen spelen.

Met wat singles en een ep lieten Ella Harris, Josh Baxter en drummer Louis Satchell al een beetje zien wat ze in hun mars hebben. Leuk aan PVA is dat ze tegendraadse 80’s electro-invloeden combineren met vleugen house, de sounds van LCD Soundsystem en de brute energie van alternatieve dance als Prodigy, en het uiteraard allemaal vertolken met de technieken van nu. De drie hebben bovendien een neusje voor fantastisch smerige sounds; die werken als sterke hooks. Dat bijeen levert een opwindende sound op, die het in dit genre dansmuziek net een trede hoger tilt. Dat serveert PVA al direct bij de eerste tonen van het album krachtig uit. We horen een ritmebox in Untethered – even flitst het intro van New Order’s True Faith door je hoofd – maar al na een paar maten valt Louis Satchell in met live drums. Het is een combinatie die garant staat voor kippenvel. Satchell’s spel op Blush is sowieso en troef, en die wordt sterk uitgespeeld met de ultra dynamische productie.

Het Londense trio schreef de muziek in de lockdownperiode. En dat hoor je terug in de teksten en misschien kun je opperen dat het duistere sfeertje – neem nu Bad Dad – er vast ook mee te maken heeft. Blush is zo een ideale plaat voor de dansvloer na 2 uur in de ochtend. En negen tracks lang houdt PVA dat vol en gunt je geen rust, alleen afsluiters Seven en Soap brengen je langzaam in een minder opgewonden staat: teken dat het tijd wordt voor de laatste ronde.

Is het enkel goud dat blinkt? Nou nee, ook dat niet. Ella Harris’ praatzang geeft PVA tegelijk een eigen smoel maar is zo vlak dat het na een poosje toch gaat tegenstaan. Slim voorkomen ze dat door bijvoorbeeld eens haar stem in de sequencer te mikken en er een ritmisch onderdeel van een track van te maken. Juist dat maakt Hero Man een sterk nummer. Dat de jongens uit de band dan ook een moppie mee mogen zingen (Bunker) helpt voorkomen dat het eenheidsworst wordt. Dat soort trucs zijn wel nodig om PVA – ondanks de fantastische energie, de dansbaarheid en rake nummers – een album lang boeiend te houden.