Fix Bayonets! Preoccupations opent het nieuwe werk met een strijdkreet die doorgaans klinkt als het tijd is om de loopgraven te verlaten en de vijand in de ogen te gaan zien. Ook sonisch klinkt het nummer als een strijdkreet: de adhd-roffels van drummer Mike Wallace snijden als een mes door de ruimte, snerpende gitaren, suizende synths en de bezwerende bariton van zanger/bassist Matt Flegel walsen als vanouds als een stormram je kamer binnen. Preoccupations meldt zich na vier jaar weer aan het front. En hoe!

Als je manisch de catalogus van Viet Cong en later Preoccupations doorzoekt omdat je toch bijna zeker weet dat Ricochet een oud nummer is, dan wordt één ding direct pijnlijk duidelijk: Preoccupations gaat verder waar het in 2018 is gebleven. Met een herkenbare sound – hoor die heerlijke tintelende 12-snarige gitaarakkoorden en de New Order-baslijntjes – en een herkenbare stijl binnen de postpunk. Daarvan zou je kunnen zeggen dat er niet veel nieuws onder de zon is, met het vierde album van de Canadezen, maar ook dat de pret na een paar verloren jaren godzijdank gewoon verder gaat. Wat mij betreft geldt voor Arrangements het laatste: het is een messcherp album waarbij Preoccupations erin slaagt het midden te zoeken tussen hun toegankelijker werk met sterke melodieuze liedjes en hun weerbarstige noisy kantje.

Het is even angstwekkend stil geweest rond de Canadeese formatie tijdens de pandemie. Zozeer dat je zou gaan vrezen dat de slechte timing van de pauze waarin we allemaal werden gedwongen, de band de kop kostte. Het is dus goed om nu met zeven ijzersterke tracks te kunnen constateren dat niets minder waar is. Multi-instrumentalist Monty is dan misschien zijn weelderige baard kwijtgeraakt, maar verder is het ‘business as usual‘. En in het geval van Preoccupations betekent dat postpunk met een eigen smoel en sterke teksten als I don’t believe that we’ll disappear, If we can’t consistently prove we’re here. Singles Ricochet en Slowly zijn de beste liedjes, bijna toegankelijk. Daar staan eigenzinniger uitspattingen tegenover als Advisor dat de regels van het liedjes componeren negeert en in feite uit twee afzonderlijke delen bestaat. Recalibrate is een dissonante groeier die afsluit met minutenlange heerlijke noise.

Minpunt is dat Arrangements slechts zeven nummers telt. En de sfeer waarin Preoccupations muziek maakt – altijd zijn invloeden van wave uit de jaren tachtig terug te horen – maakt ze kwetsbaar voor de kritiek dat ze dit vroeger ook al deden. Of dat een nummer als Death Of Melody in sound en sfeer angstwekkend dicht tegen Interpol aan hangt. Het verschil is alleen dat Interpol intussen plichtmatig en uitgekakt klinkt. Preoccupations blijft fier overeind, en is nog altijd spannender dankzij een geheel eigen sound, het opgejaagde duistere sfeertje en ijzersterk songmateriaal.