Bij de eerste maten van Rocksteady hoor je de bassist zich bijna geforceerd inhouden om dat langzame tempo aan te houden. Hij speelt het simpele baslijntje een tikkie houterig, het klinkt een beetje knullig, als een band die voor het eerst met elkaar speelt in een oefenruimte. Een kinderlijk melodietje gespeeld op toetsen valt in. Het nummer krijgt een beetje kleur als Doug Martsch gaat zingen, met die eigenaardige hoge stem. Bij eerste beluistering overheerst zo toch een wtf-gevoel. En dan weet je nog niet dat dit liedje minuten later eindigt in een dub-reggae-sfeer, en het, als je het wat later mee staat te zingen, ronduit verslavend blijkt. Welkom in de wereld van Built To Spill.

Gitaarsounds: je kunt er dagen over praten. En als jij het leuk vindt dat te doen, dan voel je je thuis bij When The Wind Forgets Your Name van Built To Spill. In feite bestaat de band uit Doug Martsch met om hem heen een wisselend gezelschap muzikanten. Telkens weer nieuwe. Dan eens een vijftal, nu weer terug naar de basis: een trio. En onafhankelijk van wie of hoeveel er spelen, is er een element dat altijd de toon zet: de schier oneindige hoeveelheid gitaarsounds die Martsch weet te produceren. Sounds die altijd vet en niet zelden vet overstuurd klinken, in de stijl van onafhankelijke indie uit de jaren negentig; lees Marshall meets Fender. When The Wind Forgets Your Name is alleen al om de rijkdom aan gitaarsounds en de veelheid aan subtiele overdubs een fantastisch album. Dan hebben we het over de versieringen in het rijke arrangement nog niet gehad; wat dacht je van pauken in Alright en het ronkende orgel in Elements. Dit album is als een sprookjesbos, net als de door striptekenaar Alex Graham gemaakte illustratie voor de hoes.

Maar er is meer. Doug Martsch is een uniek songschrijver. Hij giet zijn liedjes altijd in een gitaargeörienteerde vorm, maar verkent binnen dat uitgangspunt de mogelijkheden en onmogelijkheden als weinig anderen. Volg de buigingen in de thema’s in een nummer als Never Alright eens. Het opent als een furieuze rocksong met een thema dat het nummer lang af en toe terugkeert, gaat over in een Johan-achtig kabbelend gitaarliedje, introduceert een nieuw thema dat lang wordt uitgesponnen, eindigt in een solo en dan uit het niets naar het startpunt terugkeert, kracht bijgezet met een Mascis-eske gitaarsolo, om het thema tot slot met prachtige variaties bijna eindeloos te blijven herhalen. De verhalen die Martsch je zo sonisch voorschotelt zijn wild en eindeloos boeiend.

Doug Martsch nam When The Wind Forgets Your Name op met twee Braziliaanse bandleden waarmee hij tourde. Tijdens de tour studeerden ze zijn nieuwe liedjes in en eindigden in een studio in de VS om daar de ritmesectie vast te leggen. Martsch bleef achter en het idee was dat hij aan gitaaroverdubs zou werken en de Brazilianen later terug zouden komen om het karwei af te maken. En toen brak de pandemie uit. Uiteindelijk maakte Doug Martsch het vanuit huis af met wat inbreng op afstand van zijn maten. Intussen heeft hij twee nieuwe muzikanten gevonden om met dit nieuwe album te gaan touren – zie de live-sessie bij KEXP, ook interessant om te zien hoe een trio invulling geeft aan dit rijk gearrangeerde album.

Sub Pop brengt het nieuwe album van Built To Spill uit; een huwelijk dat logisch lijkt maar pas na acht albums wordt gesloten. Het is meteen een van Doug Martsch betere. Neem even de tijd om de liedjes tot je door te laten dringen, dan ontvouwt zich een rijkdom aan melodie en sounds waar je lange tijd op kunt teren.