Zo maar een gedachte bij het beluisteren van Hallo Venray’s zoveelste nieuwe album: eindigen niet alle rocksterren – als ze niet voortijdig uitchecken – als een Lou Reed, met simpele liedjes zonder geforceerde drukdoenerij, rock ’n roll, recht uit het hart. Alsof wanneer de leeftijd vordert het skelet steeds beter door de huid zichtbaar wordt, en de muzikant doordringt tot de kern, lak aan iedereen, gewoon doen waar je zelf zin in hebt.

Hallo Venray; Henk Koorn en zijn vrienden gaan al een leven lang mee. En als je de mazzel hebt ze eens bij een live optreden ergens op straat te treffen, bij zo’n ongedwongen optreden tijdens een feestje, dan zul je ook gaan inzien dat het een van Neerlands beste live bands is. Jaaaaaaaaren van inslijten met zijn drieën en een muzikale ervaring waar je u tegen zegt, resulteert in een band die musiceert als de ademhaling of spijsvertering; je denkt er niet bij na, maar het werkt, zo soepel als wat.

En dus is het altijd een feest om kennis te mogen nemen van hun nieuwste product van Hallo Venray, natuurlijk uitgegeven op het Excelsior label. Coffee And Cake heet het album met elf even charmante als onopvallende liedjes. ‘Ze schreeuwt door mijn brievenbus and ramt op de deur. Ze wil geld en altijd weer meer‘; het zijn van die teksten waar je het tafereel voor je ziet, ergens in Den Haag, in een smal straatje, dicht bij de rosse buurt. De verhalen hebben een melancholiek geurtje. Net als de muziek die een beetje meandert tussen americana en de al eerder genoemde Lou Reed, met dito sixtees-invloeden (zeg nou zelf, Ready is best een aardige imitatie van Reed). Met veel afwisseling van zachte kleine liedjes als suikerzoet World As It Is (met fifties Hawaii-sausje, of is het een buiging naar de Haagse wortels van de indo-rock?) tot erupties van lawaai als Nerds (heavy metal met houtblok!). Door Koorn soms gezongen met zo’n knauwende Amerikaans aandoende dictie waarbij je je gaat afvragen, zingt Henk nu als Melle of Melle als Henk? Per saldo is het natuurlijk gewoon hartstikke rock ’n roll – neem nu allen die snerpende gitaarsolo in Jazz maar. Altijd met de losse pols gespeeld, en gearrangeerd. Let bijvoorbeeld op de speelse koortjes hier en daar die soms klinken alsof ze in een vrolijk dronken bui op de band zijn geknald.

Koorn, basgitarist Peter Konings en drummer Henk Jonkers leveren een heel afwisselend maar geenszins opzienbarend album af maar wel een die je met heel veel plezier af en toe op gaat zetten. Want het ongedwongen speelplezier spettert er vanaf en is een goed medicijn tegen de stress van alledag.