Vorige week zijn we van kantoor verhuisd. Hoewel we er eigenlijk alleen maar op vooruit zijn gegaan, viel het me toch zwaar. Veranderingen vind ik niks, ik heb liever dat alles hetzelfde blijft. Maar dat was niet het ergste.

Op ons kantoor hadden we allerlei poppetjes verzameld. Meerdere Joey Ramone-poppen, een paar van The Misfits, een Elvis, diverse chihuahua’s, van alles en nog wat.

Vrij recent was daar een poppetje van de band Devo bijgekomen. Die heeft er niet lang gestaan, een paar weken na zijn komst was het poppetje plotseling weg. Er kwamen nogal eens mensen langs op dat kantoor, maar daar zaten naar mijn idee geen poppetjesdieven tussen. Ik was er dus zeker van dat het Devo-poppetje ergens achter was gevallen en dat we het vanzelf zouden terugvinden.

Het oude kantoor is inmiddels helemaal leeg en de verhuisdozen zijn op het nieuwe kantoor uitgepakt. Alle poppetjes staan vrolijk achter mij op een kast. Behalve het Devo-poppetje. Dat is nooit meer boven water gekomen. Het kan dus haast niet anders; we hebben een Devo-dief op kantoor gehad.

Voor een paar tientjes zouden we een nieuw poppetje kunnen kopen, maar daar gaat het niet om. Iemand die we hartelijk hebben verwelkomd, een blikje cola of bier hebben gegeven en waar we gezellig mee hebben zitten praten, heeft in een onbewaakt ogenblik dat poppetje van tafel gepakt. En dat valt me zwaarder dan die hele verhuizing.

Mocht de dief dit lezen en zich schuldig voelen: je hebt tot het einde van de week om het poppetje terug te geven. Praten we nergens meer over. Komt het poppetje niet terug, dan ga ik er alles aan doen om je te ontmaskeren. Ik heb alle afleveringen van Columbo gezien, dus dat gaat me lukken.

Je bent gewaarschuwd.

Minke Weeda