Al jarenlang geldt het Nirwana Tuinfeest in het Brabantse Lierop als een van de leukste festivalfeestjes in Nederland. Een altijd aantrekkelijke programmering gecombineerd met de typisch Brabantse gezelligheid zijn daar gebroederlijk verantwoordelijk voor. Vooral die laatste factor werd tijdens deze eerste volledige editie sinds de corona-uitbraak nog eens extra aangewakkerd middels een bierprijs van €2,80. Kom daar anno 2022 nog maar eens om in graaiend festivalland.

Door: Ronald Renirie Foto’s: René Oonk

Wegens een overdaad aan evenementen dit weekend strijken we pas op de tweede dag van het festival op het terrein rondom jongerencentrum Nirwana neer. We trappen vervolgens rustig af met Pyro, een niks-aan-de-hand rockband waarbij de cliches je om de oren vliegen en je de gitaarsolo’s en refreinen van mijlenver hoort aankomen. Het viertal heeft een pak best aardige songs geschreven, maar de verpakking is gewoonweg te makkelijk om werkelijk te kunnen boeien.

Ook de Twentse band Ten Times A Million komt bepaald niet in aanmerking voor de originaliteitsprijs, maar zanger Martin Duve, die eruit ziet als een Hollandse volkszanger tijdens Muziekfeest Op Het Plein, heeft wel een dijk van een stem en legt een flinke portie energie in zijn optreden. Dat werkt aanstekelijk bij zijn bandmaatjes, waardoor de sterke alternatieve rockliedjes en dynamiek de band net boven de middelmaat uittillen.

Na al dat rockgeweld werken de heerlijke popliedjes met jaren tachtig vibe van Blanks als een verfrissende douche, en gaat het zonnetje net iets uitbundiger schijnen bij het hoofdpodium in Lierop. De 25-jarige Simon de Wit is een uitzonderlijk poptalent, getuige ook zijn vorig jaar verschenen debuutalbum Nothing Lasts Forever And That’s Ok, en zijn dartelende eighties versie van Post Malone’s Better Now die zelfs de meest verstokte Brabantse rocker een glimlach op het gezicht weet te ontlokken. Om nog maar te zwijgen van de zwijmelende jonge meisjes vooraan het podium. Blanks maakt momenteel een flinke groeispurt door, en dat zal er door zijn aanstaande deelname aan het tv-programma Beste Zangers, te zien in de uitzending van volgende week, niet minder op worden.

Daarna gaan we gewoon weer door met rammen. En hoe! Speedmobile is als band een samenvoeging van Batmobile-zanger Jeroen Haamers en de ritmesectie van het in de omgeving van Eindhoven legendarische Peter Pan Speedrock. De band werkt keihard, het zweet vliegt je letterlijk om de oren, en weet na flink aandringen het nog wat tamme publiek uiteindelijk voor zich te winnen met een duizelingwekkend stevige set retestrakke gitaarsongs. Loon naar werken!

Aan Sloper maken we maar niet al te veel woorden vuil. Wat op papier een gouden combinatie lijkt, met twee werelddrummers – Golden Earring’s Cesar Zuiderwijk en Mario Goossens van Triggerfinger – blijkt in de praktijk een plichtmatige en gedateerde rockband die elke vorm van originaliteit of eigenheid ontbeert en nog het meest wegheeft van een WK synchroondrummen.

Nee, dan is het bij Son Mieux beter toeven. Met een kersverse Edison voor hun tweede album The Mustard Seed op zak begon de band deze zomer aan een intensieve campagne langs de binnen- en buitenlandse popzalen en festivals. En ook hier loont hard werken nog steeds, want het werd een zegetocht langs met name festivalland Nederland, waarbij het Haagse zevental zichzelf definitief op de kaart zette. Voorafgaand aan hun optreden ogen de bandleden stuk voor stuk wat vermoeid, maar zodra ze het podium op stappen is die als sneeuw voor de zon verdwenen, en wordt ook Lierop aan de zegekar gebonden. Een feestje!

De Zweedse band Mando Diao bracht exact twintig jaar geleden hun debuutalbum Bring ‘em In uit, maar brak in 2004 pas enigszins door met Hurricane Bar, een plaat vol frisse, aan Britpop gelieerde garagerock. De laatste jaren gaat het helaas langzaam bergafwaarts met de mannen rond zanger Björn Dixgård, en anno 2022 is de band verworden tot een wat bleke schaduw van zichzelf. Mando Diao werkt best hard vanmiddag, daar ligt het niet aan. Maar echt loskomen wil het nergens. Slechts de uitstekende single Dance With Somebody laat een glimp zien van wat de band ooit was. Maar dat is nu gewoon te weinig.

Hoe het wel moet laat de Britse band Bad Nerves even later zien in de grote tent. Deze vijf piepjonge honden uit Oost-Londen deden al een aantal Nederlandse festivals aan deze zomer, maar lijken met elk festival almaar beter te worden. Energie, gif, dynamiek, stage presence, venijn en een stel ongelofelijk puike garagepunk liedjes; Bad Nerves heeft het allemaal. Om nog maar te zwijgen van een drummer die bij menig festivalganger de bek doet openvallen. En daarmee is het eerste echte hoogtepunt van de dag daar. Wat een band.

Seasick Steve doet daarna bij het hoofdpodium gewoon wat hij altijd doet. En daar zit ‘m direct het probleem, want verrassen doet de eenenzeventigjarige bluesmuzikant uit Oakland al lang niet meer. Zijn trucje – blues gespeeld door slechts een enkele zanger/gitarist/drummer – is over de houdbaarheidsdatum heen.

Dat geldt niet voor oudgedienden Supergrass. Het Britse trio, dat in 1995 al debuteerde met het overweldigend energieke album I Should Coco is anno 2022 nog steeds relevant, en excelleert met een setlijst vol klassiekers als Alright, Pumping On The Stereo, She’s So Loose, Sun Hits The Sky, Strange Ones en Caught By The Fuzz. Supergrass slaat een homerun dankzij de energie die tevoorschijn komt uit die tracks, maar die homerun is ook te danken aan voorganger Gaz Coombes, die zich vanavond maar weer eens als een uitzonderlijk goede zanger toont.

En dan is het voor afsluiter Goldband vervolgens een makkie om het door Supergrass ingezette feestje af te maken. De Hagenaars hebben dan ook geen enkele moeite om de door de drank uitbundige Brabanders van een passend eindschot te voorzien met hun overtuigende mix van disco, dance, synthpop en electronica.

En daarmee was het weer uitstekend toeven in Lierop, al waren niet alle bands in topvorm deze editie. Maar toch blijft het Nirwana Tuinfeest een van de leukste festivalfeestjes van Nederland. Al was het maar omdat het festival elk jaar stijf uitverkocht is, maar niet van plan is om te groeien. Dat zou de authenticiteit maar aantasten, volgens festivalbaas Mark van Horik. En gelijk heeft hij, gezien het groeiend aantal festivals dat ten onder gaat aan z’n eigen succes. Hulde!