Ze komen uit Canada en dit is hun derde album. Kiwi Jr. maakt lichtvoetige indiepop met misschien een klein melancholisch randje. Het is als een lo-fi Broken Bells. Met name de inventieve manier van liedjes schrijven doet wat denken aan het samenwerkingsverband van Danger Mouse en James Mercer: als kabbelende riviertjes die al meanderend geultjes graven in je hoofd. Alleen haalt Kiwi Jr. niet dat hoge niveau.

Zanger Jeremy Gaudet, gitarist Brian Murphy, bassist Mike Walker en drummer Brohan Moore schetsen in tien liedjes een wereld met kleine verhaaltjes. Met een klassieke bezetting aangevuld met wat toetsenpartijen maken ze het type muziek dat op zich aangenaam rammelt maar over het gehele album ook wat eenvorming uit de verf komt. Er is weinig variatie in de sound en de composities. Het is de band er niet naar om uit te pakken met scheurende solo’s of opvallende intermezzo’s. De onvaste zangstem van Gaudet moet zorgen voor de broodnodige variatie en daar slaagt hij doorgaans goed in op uitzonderingen na waar hij slaafs de melodielijn volgt die zijn band voor hem uittekent. Slotnummer The Masked Singer gaat daar mank aan.

En toch zijn er ook een lichtpuntjes. Chopper bevat bijvoorbeeld een liedje uit duizenden: Night Vision. Niet alleen vanwege een geweldig sterke hookline springt dit nummer er uit, maar hier kiest Kiwi Jr. er eens voor om in de sound we een grote omwenteling te bouwen. Zo eentje waar anderen vaak een opvallend bruggetje mee bouwen: compleet andere sound en sfeer en dan ineens weer in het spoor vallen van het liedje. Dat gebeurt op een heerlijke en creatieve manier in Night Vision. En ja, ook single The Extra Sees The Film mag er wezen, net als uptempo Downtown Area Blues dat met name door het orgeltje doet denken aan de new wave van (de vroege) Elvis Costello.