Australisch Death Bells revancheert zich met hun nieuwe en beter uitgewerkte album Between Here & Everywhere. In 2020 was MuziScene niet erg te spreken over hun ‘zielloze kopie’ van de sfeer rond bands als The Killers, DIIV, Editors en Interpol, te horen op hun album New Signs Of Life. De sfeer is gebleven op het nieuwe album, de liedjes sterker en – met al die extra mensschappen – ook rijker gearrangeerd. De band rond de spil Will Canning en Remy Veselis is intussen uitgegroeid tot een zevenkoppige formatie. Een referentie die nu zeker ook opgeld doet is The Murder Capital. De klankkleur van de stem van Will Canning zorgt voor die associatie. Zijn zang is dit album veelvuldig smakelijk versierd door een tweede stem. Maar zijn presentatie mist in vergelijking met James McGovern emotionele lading; het is en blijft vlak en gevoelsmatig afgeschakeld. Hooguit in Eternity Street menen we een lichte vorm van opwinding te bespeuren. Hier laat deze band toch kansen liggen.

Op het ruim een half uur klokkende album is bijvoorbeeld Space Without A Name nog altijd een regelrechte kopie van wat Interpol doet (of deed) en zo liggen de inspiratiebronnen voor de Australiërs die intussen hun toevlucht hebben genomen in Los Angeles nog steeds voor het oprapen. Daar is op zich niks mis mee, als het aansprekende nieuwe titels oplevert, en dat doet het deze keer deels, zoals single Hysteria en duister melancholisch Lifespring. Titelnummer Here & Everywhere is dan weer een slome melodramatische ballade met jankende violen waarin de stemmen ineens blikkerig klinken. Een betreurenswaardig slot aan een album dat voorts liefhebbers van dit type postpunk wellicht kan aanspreken.