Eendracht Festival wil de verschillende scenes in Rotterdam laten zien aan het publiek en als het even kan verbinding tussen die ‘eilandjes’ stimuleren. Dat legden Immanuel Spoor en Jelle Touw een week geleden uit op MuziScene.nl. En die verbinding dwongen ze tijdens het vorige week gehouden festival ook een beetje af door gelijkgezinde groepen met elkaar de invulling te laten verzorgen van het programma. Wat het opleverde was eerst en vooral een viering van de diversiteit.

’Hou je vandaag van jezelf, of stel je alles uit tot morgen’. In Heilige Boontjes rollen de woorden uit de mond van KMR. Zinnen die aan het denken zetten. In het koffiehuis is een groep kunstenaars en beoefenaars van spoken word neergestreken. Geconcentreerd wordt er geluisterd. Die focus is nodig, want het is een kabaal rond de woordkunstenaars. Kinderen brabbelen, aan de bar wordt het een en ander besteld en mensen ontmoeten elkaar. En buiten, buiten dendert Het Gezelschap en teistert ook het gehoor van de poëzieliefhebber in de ontmoetingsruimte. Luid applaus voor Peer Hommel, maar ook de kleinkunst van het duo Klootwijk & Meijers. Deze scene is lief voor elkaar en toont respect voor wat een ieder doet. En ze vieren dat Rotterdam zo’n rijk aanbod beoefenaars in dit genre telt die elkaar steunen en naar grotere hoogte brengen.

Ondertussen gaat het er in Rotown heel anders aan toe. Het trio Gavran schept een duister sfeertje met hun slepende noise. Hier heersen gitaren en beukende drums. Die gebruikt Lucas ook, maar met een heel ander effect. Hier klinkt het lieflijk, harmonieus, en vult het Arminius met een positieve inclusieve sfeer. Op het pleintje voor de kerk zet ondertussen Noa and a band called SAM alles klaar om de avond in te luiden met de flexibele zangstem van de frontman en warme funky klanken – in zijn eigen woorden futuristic R&B – van zijn begeleidingsband, waarop schoorvoetend wordt gedanst door een in alle opzichten divers publiek.

In korte tijd ontstaat zo al een indruk van de grote verscheidenheid die aan bod komt op het Eendracht Festival. Toch bruist het op het oog wat minder in vergelijking met voorgaande jaren. Toen was het weliswaar zoeken naar de pareltjes tussen het mal grote aanbod maar kwam er muziek in alle vormen en stijlen uit alle hoeken en gaten. Nu is er meer orde en netheid. En mis je het genot van het enthousiasme van de goedbedoelende maar iets minder geoefende muzikant die ook eens een keer mag. Evengoed valt er ook deze editie weer wat te ontdekken, mits je het advies van Jelle Touw ter harte neemt en ook eens bij de buren gaat kijken.

Want zie, op straat voor de deur bij Worm lijkt de temperatuur te stijgen als Unruly Phoenix achter de dj-set plaatsneemt. Hier en daar wordt een pretsigaret gedraaid, en met volle teugen genoten van de buitenaards swingende klanken. Amapiano is het genre, legt de dj uit, die voortdurend met een grote glimlach de ene track na de andere vloeiend in elkaar laat overvloeien. Alsof dub reggae en jungle ter plekke een nieuw liefdeskind maken. Het is zwoel, het is sexy en ronduit opwindend als op onverwachte momenten harde klappen de lome beats extra pit geven. Het ontlokt de goed gevulde straat haar sierlijkste dansmoves. In Worm laat B3lly de lichamen in de zaal al even relaxed bewegen, voortgestuwd door zijn niet aflatende woordenstroom, en brengt een saluut aan de onlangs bij station Coolhaven neergeschoten producer.

Door dan, op naar het Eendrachtplein, het kloppende hart van het festival en de plaats waar de mengelmoes van Rotterdamse artiesten die onder de naam De Nieuwe Lichting opereert zich vanavond in alle glorie mag laten zien. De artiesten uit deze stal kruipen bij elkaar op het podium en wisselen elkaars talent uit. Met een heel divers resultaat, zoals te horen is op het album dat zij in de coronaperiode met elkaar maakten en de liedjes die daarvan vandaag op het podium worden gespeeld. Het is nu eens niet Jordy Dijkshoorn die de avond naar een hoogtepunt leidt, maar de beurt is aan Bart Hoogvliet en zijn groene Smudged-vrienden. Intussen uitgegroeid tot een uitgelezen opzwepende festival-act. Hypnotized! schreeuwt Hoogvliet op beukende beats en nodigt het publiek – dat aan een half woord genoeg heeft – uit om op het podium te komen.

Na het kolkende einde op het plein stromen even de voetpaden richting andere festivallocaties vol. Terwijl er gedurende de avond maar spaarzaam gebruik werd gemaakt van die verbindingswegen en er niet massaal werd gezapt van de ene naar de andere scene. En het is dus maar de vraag of het festival slaagt in de opzet om onderlinge verbinding te bewerkstelligen. Misschien is het ook wat te veel gevraagd. Met het Eendracht Festival toonde en vierde Rotterdam wel de diversiteit door daar een goed deel van in beeld te brengen. Met tussen de amapiano uit de dj-set van Unruly Phoenix en de doom-wave van Lifeless Past een wereld van verschillen èn overeenkomsten. Alleen al dat te kunnen ervaren op een zomerse avond in je eigen stad, maakt het festival buitengewoon de moeite waard.