In 2006 werd ‘to google’ als officieel werkwoord opgenomen in de Oxford English Dictionary, maar al rond de eeuwwisseling was het een gangbare uitdrukking in het moderne Engels. De gemiddelde leeftijd van artiesten die op Left of the Dial spelen, ligt rond de 23 jaar. Je zou dus denken dat zij zich er heel erg bewust van zijn hoe handig het is als je een bandnaam kiest die makkelijk te vinden is als een potentiële fan op zoek gaat naar je muziek. In elk geval meer dan de leden van The Band dat waren, of van Live, om nog een dwarsstraat te noemen. 

Hoe kan het dan dat we elk jaar meer ongoogelbare namen op de line-up krijgen? Alsof bands er een sport van hebben gemaakt om het woordenboek op een willekeurige pagina open te slaan en daar het meest alledaagse woord te kiezen als bandnaam. We hebben nu bijvoorbeeld Keg, Bed, Soup! (met uitroepteken, maar dat helpt echt heel weinig) en Divorce. Veel kun je nog wel googelen door er ‘band’ achter te plakken, maar probeer dat maar eens bij High School. Je moet je eerst door oneindig veel Amerikaanse fanfare-ellende heen worstelen om uiteindelijk bij ‘onze’ High School uit te komen. Eeuwig zonde, want het is echt een goeie band. 

Ik ben er nog steeds niet helemaal uit of dit nu wat zegt over de nieuwe generatie muzikanten. Zijn ze zo weinig met de buitenwereld bezig dat ze elk toevallig gekozen woord goed genoeg vinden? Of gaan ze er blind vanuit dat het slechts een kwestie van tijd is voor Google eerst de band laat zien en pas daarna dat een keg 58,67 liter is?

Ik hoop dat laatste, maar ik ga het voor de zekerheid in oktober aan ze vragen.

Minke Weeda