Het is pas hun derde album. Meest is het stil rond het Britse trio. En dan bam! Ligt er een album als een draaikolk, gemaakt om je er in te laten verzuipen.

De inspiratiebronnen voor de experimentele krautrock van Stuart Hopkins, Leigh Padley en Adam Stock lijken in de tussentijd niet veel te zijn veranderd. Dry schurkt schrikbarend dicht aan tegen Joy Division’s She’s Lost Control, Sleeper doet denken aan de krautdisco van Fugiya & Miyagi, Suuns klinkt door in de sound (Shields) en het experiment en het sfeertje op het hele album is gedrenkt in Preoccupation en Protomartyr. En ze weten ook nog van volhouden: uit ervaring weet ik intussen dat je heerlijk in slaap kunt wiegen bij bijna 10 minuten durend Breathe, om wakker te schrikken als de stemmen plots verschijnen.

In The Light at Night laten ze de teksten scanderen door niemand minder dan Joe Casey van Protomartyr. De track opent peinzend, tot een onverbiddelijk ritme start en de noise toeneemt en Casey’s bijtende stem klinkt.

Laat je niet in de luren leggen door albumopener Sirens, een lichtvoetig instrumentaal stuk. Die lichtvoetigheid komt daarna niet terug, al zou je kunnen aanvoeren dat de toegankelijkheid met elk nummer toeneemt. Dat levert wel een mooie afsluiting op van dit prachtig boeiende album-om-in-te-verzuipen met dansbaar Comedown: afsluiten met je potentiële clubhuishit, ook echt Traams.