Een uit de kluiten gewassen man met baard uit Tulsa in Oklahoma, met zo’n cap op: John Moreland is een geschikte illustratie voor ‘don’t judge by the cover‘. Jaren zong hij in hardcore bands, tot die akoestische gitaar, zijn schuurpapieren warme stem en de kunst van het liedjes schrijven het toch won. Maar goed ook, want zijn zesde album Birds in the Ceiling is een godsgeschenk voor wie van doorleefde luisterliedjes houdt.

Moreland wordt vanwege die instrumentatie al snel in de Americana-hoek geplaatst. Maar klopt dat wel, net als de indruk die je van zijn uiterlijk krijgt dat het wel een redneck Amerikaan zal zijn die zich nog verliest in vuige blues en foute opvattingen heeft over alles wat jij belangrijk vindt. Nope, dat laatste klopt zeker niet en over die alternatieve-country kun je twisten. Het is alsof Moreland uit die hoek probeert te komen door te kiezen voor een productie van zijn nieuwe album die doet denken aan Bon Iver of het werk van B.J. Burton met Low. Evengoed moeten we aan Lambchop denken, als we de plaat opzetten: die stem, de warme klanken. Alleen zijn de liedjes van Moreland meer ‘down to earth‘. Letterlijk en figuurlijk, want niet alleen zijn de composities meer in lijn met traditionele couplet-refrein-constructies, ook de zaken waar hij over zingt gaan over gewone zaken; hij vertelt verhalen over mensen en hun problemen in de liefde bijvoorbeeld. Fantastisch liedje Cheap Idols Dressed in Expensive Garbage is dan weer gebaseerd op geestelijken die zich kleden in dure designkledij.

Birds in the Ceiling telt jammergenoeg maar negen liedjes maar die zijn er stuk voor stuk op gemaakt om je even van de wereld te helpen en je dingen te laten voelen waar je misschien niet op zit te wachten. John Moreland zingt het hele album met zachte stem – die doet denken aan David Bazan – en verleidt je om naar zijn verhalen te luisteren. Die rustige zang zorgt er wel voor dat het bijna 40 minuten lang voortkabbelt; het album had een pittig accentje goed kunnen gebruiken.

De productie tilt het uit boven het gitaar-zang-niveau uit, al weten we dat Moreland zich daar niet voor hoeft te schamen, kijk bijvoorbeeld zijn Tiny Desk-sessie maar eens na. Evengoed houdt de aankleding van de liedjes dit keer de kern – die prachtige doorleefde liedjes – fier overeind. Op ouder werk hulde Moreland het wel eens in een te barok arrangement, daar is nu geen sprake van. De productie is heel smaakvol gedaan en stelt de liedjes centraal.

‘The night is sinking and I’m in need of a song, there are birds in the ceiling, talking about feelings, all summer long‘, zingt John Moreland in slotnummer Birds in the Ceiling. Het enige dat zeker is, is de dood, concludeert hij. En het leven is een groot vraagteken.