Dat punkrock dan toch ook verzandt in clichés; het is een cliché dat op te merken, maar je slaakt toch een trieste verzuchting bij een album als Emotional Creature van Beach Bunny. Razend populair, aantallen streams met te veel nullen om er nog wijs uit te worden en live steevast uitverkocht. En dat met punkpopliedjes waarin het viertal uit Chicago uiting geeft aan het adolescente gevoelsleven van Lili Trifilio. Het klinkt allemaal reuze gelikt, maar is toch alternatiever dan wat je klasgenoten aankunnen en dus geeft het je identiteit. En hoor Trifilio toch eens lekker voluit zingen. Je raakt ervan in extase, zo’n gevoel dat je krijgt als je op het strand in Frankrijk je nieuwe liefje aankijkt. Want het is niet nostalgisch of melancholiek, nee de levenslust en het zorgeloze plezier spettert er vanaf. Het is muziek die vertolkt wat jij voelt. En gegoten in composities die je snapt want deze template heb je al vaker gehoord: je voelt die brug, dat stukje waarin Trifilio even alleen mag zingen en die vette break al ver van te voren aankomen. Het komt dus direct binnen. Hartstikke lekker. Je kunt er nog op dansen ook.

Beach Bunny keert terug met een tweede album dat de potentie heeft de zomerhitjes te brengen waar heel wat jonge geesten 2022 aan gaan herinneren. Voor de kritische muziekliefhebber is het een plaat die geen verrassingen herbergt. Het is knap bedachte perfecte pop met een rafelrandje die klinkt als een klok.

Beach Bunny is 31 oktober te zien in Tolhuistuin.