Vanaf het eerste nummer kolkte Rotown. Het was afgeladen vol, snikheet en de helft van de zaal was veranderd in een moshpit. Vooraan probeerden drie jonge meisjes zich dapper staande te houden tussen alle duwende mensen. Dat ging een tijdje vrij aardig, maar halverwege het concert trok een van de meisjes wit weg. Ze draaide met haar ogen en zakte in elkaar. 

De drie werden direct uit het publiek getrokken en backstage probeerden we het flauwgevallen meisje een beetje op te lappen. Gelukkig viel het allemaal mee en kreeg ze na een glaasje water weer wat kleur op haar wangen, maar de schrik zat er duidelijk in. Een van haar vriendinnen keek teleurgesteld richting de deur naar het podium. ‘Oh no,’ verzuchtte ze, ‘nu moet ik ook nog mijn lievelingsnummer missen.’

Iemand bood aan om even bij de zijkant van het podium te kijken. Ze draaide zich om naar de vriendin die nog steeds lichtelijk zat te trillen op een stoeltje. Die knikte haar toe: ‘Ga maar joh, ik red me wel.’ Het derde meisje leek even in tweestrijd, maar besloot toch ook haar wankele vriendin achter te laten bij onze zorgzame stagemanager.  

De band speelde het laatste deel van de set en de meisjes stonden verrukt aan de zijkant mee te zingen. Na de toegift, gaf de drummer een high five aan de een en de ander kreeg de set-list van de zanger in haar handen geduwd. Ze kwamen weer backstage en ze gingen met hun inmiddels redelijk fris ogende vriendin in een hoekje zitten. Ze dronken een colaatje, zwaaiden nog eens naar de bandleden en kregen alle drie een gesigneerd T-shirt van het voorprogramma. 

Ik ging bij hen aan tafel zitten om een afsluitend praatje te maken. Alle ellende leek te zijn vergeten en ze waren dolenthousiast aan het kwetteren over wat ze allemaal hadden meegemaakt. Ik concludeerde dat het natuurlijk rot was dat ze zich zo beroerd had gevoeld, maar dat het al met al best een mooie avond was geworden. Het meisje dat een uur geleden nog voor dood op een stoel had gezeten, beaamde dat lachend: ‘Ja en ik vind die band niet eens leuk, ik was gewoon mee voor de gezelligheid en nu zitten we hier!’ Haar vriendinnen knikten dankbaar naar haar, ineens beseffend hoe ze backstage terecht waren gekomen. 

Het was van ons allemaal goed bedoeld, maar ik ben wel bang dat we ervoor hebben gezorgd dat de vriendinnen nu nog veel vaker gaan flauwvallen. 

Minke Weeda