Ramon is het debuutalbum van Caleb Nichols, een Californische muzikant die sinds 2005 speelde (bas en gitaar) en zong in diverse bands, waaronder Soft People, Port O’Brian en het Rogue Wave-zijproject Release the Sunbird. Op dit debuut steekt hij zijn liefde voor Beatles nummers niet onder stoelen of banken en dat maakt het bij tijd en wijle een zeer aangenaam album. Waarom ik niet onverdeeld positief ben, zit hem in het feit dat het een conceptalbum is en een rock-opera, waardoor het op mij in sommige gevallen een beetje geforceerd overkomt. 

De liefde voor de Beatles blijkt uit liedjes als Listen To The Beatles, Dog Days en Run Rabbit Run, een trio dat het album opent, maar ook uit bijvoorbeeld Jerome, dat met name op het eind wat Sgt-Peppersneigingen vertoont. Het blijkt ook uit het instrumentale Mustard’s Blues, dat kan worden gezien als een verwijzing naar Mean Mr. Mustard van het Beatles album The Beatles uit 1968. 

Dat Custard rijmt op Mustard komt goed van pas in I Can’t Tell You, dat tijdens de intro enigszins aan Radiohead doet denken. Het nummer grijpt terug op Captain Custard en Mustard’s Blues. En dit gebeurt meer, want Ramon is verliefd op Jerome en in She’s The Beard wordt verhaald hoe het tweetal elkaar leerde kennen.  

Op de voorkant van het album staan twee zoenende mannen. Het is een verwijzing naar het thema van de plaat. Nichols is queer en hij lijkt met Ramon een lans te willen breken voor leden van de queer-gemeenschap en hun dagelijkse strijd voor gelijkwaardige behandeling en acceptatie van hun geaardheid. Het resultaat is een album met enkele zeer aanstekelijke nummers op de grens van (soft)rock en pop en een knappe rode, verhalende draad.