The Dream Syndicate is met wisselend resultaat reeds enige tijd terug van weggeweest. Oorspronkelijk was de band actief van 1981 tot en met 1989. Sinds de reünie in 2012 is Ultra Battle Hyms And The True Confession het vierde album van de Californische alternatieve rockband, die wordt geassocieerd met de Paisley Underground music movement.  

The Dream Syndicate trapt het album af met het neo-psychedelische Where I’ll Stand, dat trouwens ook de eerste single van dit album was. Lekker, beetje old-school en met een relatief lange intro maakt het dat we de oren spitsen. Nummer twee is ook de tweede single: Damian is van een andere orde. Het klinkt ok, maar pakt niet door. Het is niet dat we inkakken, maar de vaart is er wel uit en het aanvankelijke enthousiasme ebt enigszins weg. De derde single begint weer lekker kraut en licht-psychedelisch. Maar dan zitten we wel halverwege het album en hetgeen we ondertussen hebben gehoord is niet per se noemenswaardig. Daarvoor belanden we toch op de tweede helft van de plaat, want direct na Every Time You Come Around start het aanbevelenswaardige rootsrockende Trying To Get Over It en ook slotnummer Straight Lines – garagepunk met persistent orgeltje – zorgt op de valreep voor spetterend vuurwerk.  

Je zou het afwisselend kunnen noemen, of niet zo consistent naar analogie van het halfvolle of halflege glas. Wat mij betreft is het glas zeker halfvol, maar ik kan niet anders dan concluderen dat niet alle nummers even boeiend zijn en dat is op sommige voorgaande albums wel eens anders geweest. Kortom, aardige plaat, maar niet de hoogvlieger waar we op hoopten.