I have a godlike desire
To lie down in the street
Let the waters of the gutters
Run right over me
Sky break open
Pour it down into me
But the godlike desire
To turn a back to the breeze
Freeze
Change the direction
Of the wind that moves me

Meestal komen de woorden wel vanzelf, om een album te beschrijven. Maar juist bij een album waar het draait om de taal, stokt de woordenvloed en blijft het bij een vertwijfeld zoeken naar een rake formulering. Sinead O’Brien staat al een poosje op ons netvlies. We maakten kennis met een paar singles en een optreden op Left Of The Dial. In ons geheugen gegrift staat haar bijzondere wijze van uitspreken van haar teksten, waarbij soms woorden langgerekt worden, waarbij de Ierse zich niks aantrekt van de grondtonen van de muzikale begeleiding en het wringt.

Nu ligt er een debuutalbum Time Bend And Break The Bower. En vooraf heb je dan zorgen of een album lang luisteren naar een woordenstroom gedrapeerd over een muzikale achtergrond wel gaat boeien. En nu zit ik hier, met een mond zonder woorden. Incompetent om in het kort te vertellen wat dit album ons brengt. En dat komt misschien wel vooral omdat het in geen hokje is te proppen. Sinead O’Brien is haar eigen niche.

Bijgestaan door gitarist Julian Hanson en drummer Oscar Robertson zet ze haar poëzie op een muzikale begeleiding die op dit album alle kanten uitschiet: van minimale elektronische klanken tot postrock en zelfs melodieuze dansbare tracks. Het is een beetje de vraag of de woorden en de muziek noodzakelijkerwijs aan elkaar zijn gekoppeld, of dat die woorden net zo goed op een andere track zouden kunnen staan. Toch is dat niet altijd het geval. In een van de meest indrukwekkende tracks Holy Country passen de woorden in de structuur van het nummer en is er wel een samenspel die een meerwaarde oplevert. Het wordt zodoende een meer traditionele song. O’Brien spreekt haar teksten meestal vlak uit, maar soms klinkt er meer intentie in door. En een enkele keer zingt ze bijna, zoals in het ‘refrein’ van For love or for money there are good times coming.

De conclusie is dat de vooraf gevoelde vrees dat Time Bend And Break The Bower weer een praatplaat is die ons maar kort kan boeien, nergens op gegrond blijkt. O’Briens debuut is een fascinerend werkstuk, gedragen door sterk afwisselende tracks, een rijkdom aan sferen en natuurlijk die prachtige taal. Het maakt dat je het telkens weer op wilt zetten, in de ijdele hoop er meer van te gaan begrijpen.

Vooralsnog overheerst bij mij de verwondering en een urgent tekort aan woorden. En dus moeten we misschien maar gewoon O’Briens woorden het verhaal laten vertellen. De wonderlijk prachtige poëzie die de Ierse in het slotnummer van het album Go Again uitspreekt waarbij haar stem meerdere malen is gedubbeld zodat het klinkt alsof we de heksen uit McBeth horen:

Go again Stoneybatter
Go again the restless night
Go on home
To Howth ’s head
My rocky north star
Dad Mom Brother Sister Dante
In the pit of the foothill
Going again too
Go on Sandymount
Sand dunes have rolled out flat
Gone away gone home
Half an hour half the night
In the head in the heart
For the first
Go again
Snap the stem