Daar is er weer eentje, ditmaal uit Nottingham. Zo’n grijze Noord-Engelse stad, inspiratiebron voor duistere klanken. Uit die omgeving komt Cucamaras en het belooft weer een loot aan de postpunkboom te worden die we ook in Europa op de podia gaan zien.

De band debuteert na – volgens hun platenmaatschappij – een paar vlammende optredens in hun eigen stad waar ze direct een fikse schare fans om zich heen hebben verzameld met een ep-tje met vier furieuze tracks en een wat meer doorwrochte melancholische tranentrekker. Daarin hoor je – zo langzamerhand bijna clichématig – alle postpunk invloeden terug: de praatzang, de Joy Division-sfeer, de wurgend wringende gitaarakkoorden, de stuwende ritmes.

De ep start met Winners Chapel met scherpe gitaren uit de Savages-school. Om de dissonanten nog een beetje aan te zetten klinkt het alsof op uithalen op een gitaar ook op een klok wordt geramd. Op een stuwend ritme schreeuwt de zanger zijn teksten, zoals ook Fontaines DC dat kan. Policeman wordt al even furieus ingeleid en heeft voldoende wringende klanken om ons over de aanvankelijke scepsis over de praatzang heen te helpen. De zanger gaat bovendien aardig uit zijn plaat en meent duidelijk wat hij zingt. Safe Bet volgt, eerder uitgebracht als single, en je hoort direct waarom: sterk staccato herhaald refrein en weer klinkt het zo furieus alsof het uit de tenen van het viertal komt. In Death Of The Social gaat de emo-teller nog een paar stapjes omhoog. ‘Where did all the hate come from?‘, vraagt de zanger zich vertwijfeld af.

Afsluiter Same Glue is de ballade op de ep, een sfeervol rustiger nummer waar de instrumenten verleidelijk mogen klinken. Maar gedurende de opbouw van het lied voert de band langzaam maar zeker de intensiteit op, zodat je je kunt voorstellen dat live een zaal hier helemaal van stuk gaat.

Veelbelovend Cucamaras is in september in Maastricht te zien tijdens Bruis Festival van Muziekgieterij.