Het uit Chicago afkomstige indie-rocktrio Dehd heeft een nieuw studioalbum uit: Blue Skies. Het is het vierde album alweer, maar het eerste bij het huidige label Fat Possum. Na de enthousiaste ontvangst van het vorige album, Flower of Devotion, werd Dehd door Fat Possum opgepikt en dat betekende meer budget en dus meer studiotijd. Dat leverde uiteindelijk weer een meer gelaagde en iets gladdere productie op.

Door: Wilfred Reijntjes

Ondanks het nieuwe label werd Blue Skies opgenomen in dezelfde studio als Flower of Devotion. Dehd gaat op dit album dan ook verder waar het was gebleven. Puntige, korte post-punk songs met een kop en een staart, afwisselend en bezielend gezongen door zangeres Emily Kempf en haar ex-partner en gitarist Jason Balla. Uiteraard is ook drummer Eric McGrady van de partij. Het album werd gemixt door Craig Silvey (Arcade Fire, Portishead, The National) en gemasterd door Heba Kadry (Björk, Slowdive, Cate Le Bon).

De dertien liedjes op Blue Skies hebben uiteraard, zoals het een goede post-punk band betaamd, ook weer dezelfde thema’s als de vorige albums: liefde en seks; en natuurlijk leven en dood. Hierbij wordt uitgebreid geput uit eigen ervaringen. Over de eerste single Bad Love vertelt Emily Kempf: “It is about recovering from love addiction and making a decision to stop choosing and aligning with people who aren’t your energetic match. I wrote it for myself and for everyone who needed to hear a song about choosing new forms of love. it’s about chasing a relationship with oneself rather than an unhealthy one, one that just doesn’t quite fit, or a codependent one. everyone experiences loneliness and everyone needs connection. I wished to reclaim loneliness for myself and others as something not embarrassing or to be a kept dark secret. I wanted to embrace loneliness and being alone, alchemizing it with friendship and behaviors with self that don’t involve romance or sex.”

In vergelijking met eerdere albums zijn de teksten op Blue Skies iets scherper en slimmer. De harmonieën en ritmes zijn verfijnder en goed doordacht. De sfeer is dieper, de schommelingen ertussen klinken geïnspireerd. Maar dit is nog steeds Dehd, zo benadrukt het trio bij de persrelease van Blue Skies, alleen wat wilder en wonderbaarlijker dan ooit tevoren.

Toch heeft Blue Skies ook minder verrassingen dan het vorige album. Dat zal wellicht een groter publiek aanspreken, maar ik vind het zelf ergens wel jammer dat de scherpe randjes op dit album weg zijn gepolijst. De songs zijn zoals gezegd wel weer kort, puntig en to-the-point: slechts twee van de liedjes zijn langer dan drie minuten, maar deze voelen bijna als een dissonant op het album. Het trage Memories doet wat geforceerd aan, hoewel de ballad The Magnetic Fields wel weer van grote schoonheid is.

Dat er meer pareltjes op Blue Skies staan, luister bijvoorbeeld maar eens naar Dream On en Clear, neemt niet weg dat het album mijns inziens minder uitbundig is dan de voorgangers. Ook lyrisch lijkt het allemaal wat minder urgent en daardoor minder relevant. Dat gezegd hebbende heeft dit album echt alles in zich om de definitieve commerciële doorbraak te beteken voor Dedh. En dat is dan wel weer terecht.