Een uitverkocht concert in Rotown Rotterdam is geen uitzondering. Dat in de wachtrij voor de deur er door mensen nog zenuwachtig TicketSwap wordt geraadpleegd in de hoop toch nog naar binnen te kunnen, is geen alledaagse aanblik. De aanleiding: Wet Leg uit Brits Isle of Wight, de grootste hype van de afgelopen jaren in indieland. Het was al weer even geleden hoezeer de aandacht voor een band zo ontplofte als na het verschijnen van de debuutsingle Chaise Longue.

Foto’s: Marcel van Leeuwen

Het is dan ook al snel dringen voor het podium, want niemand wil ook maar iets ontgaan. Dat geldt voor veel jeugdige fans, maar ook voor de rij grijsaards. Er zullen vanavond ook heel wat ramptoeristen tussen staan, die komen kijken of deze hype het wel gaat waarmaken. Maar voor het vijftal het podium beklimt is de opwinding in de zaal voelbaar. Rotown staat vanavond vol met mazzelaars die het geluk hebben er bij te kunnen zijn.

De herkomst van de band klinkt wat sprookjesachtig, zo ook is de aanblik van de band. Oprichters van de band Rhian Teasdale en Hester Chambers worden geflankeerd door twee muzikanten met baarden en lang woest haar. Alsof die niet van dat eiland voor de kust van Engeland maar uit de Gouw komen. De bassist heeft het optreden lang een glimlach om de mond, alsof hij van elk moment geniet en zich nog verbaast over de aandacht. Dat geldt de eerste paar songs niet voor Rhian Teasdale, die de meeste vocalen voor haar rekening neemt. Teasdale kijkt als ze Being In Love inzet stuurs voor zich uit. De eerste nummers van de set worden zakelijk, maar als een geoliede machine afgewerkt. Even slaat ons de angst om het hart dat deze band hier komt om even het repertoire er doorheen te spoelen en weer snel achter de coulissen te verdwijnen.

Maar dan verdwijnt ineens de spanning van de gezichten en breekt ook bij Teasdale een glimlach door. Misschien is het de reactie uit het publiek, dat verschillende nummers hoorbaar meezingt, dat de ban breekt. Teasdale en Chambers zoeken op het podium contact met elkaar, voeren samen al spelende op hun gitaren pirouettes uit en beginnen plezier te hebben in wat ze doen. Dat werkt aanstekelijk, en Rotown reageert alsmaar enthousiaster. En op het podium gaat af en toe het volume omhoog. De spiraal loopt vandaag omhoog.

Wet Leg houdt van controle. Of zo lijkt het toch. Op het podium voert de band de regie. Met een eigen geluidstechnicus die als een controlfreak over het podium rent en er voor zorgt dat alles tot in de puntjes in orde is. Dat betaalt zich uit in een podiumgeluid waarmee de band gladjes z’n werk kan doen. Wet Leg straalt een en al professionaliteit uit. Zonder het plezier in het spel daarbij te verliezen. De band zet geholpen door een goede voorbereiding een vlekkeloze show op de planken.

Van het onlangs verschenen debuutalbum komen natuurlijk alle hitjes langs. Wet Dream, Supermarket, I Don’t Wanna Go Out. Ur Mam volgt en op het aftellen door Teasdale volgt die intussen wereldberoemde schreeuw. De zaal ontploft, iedereen onder de 40 jaar oud schreeuwt de stembanden schor en schatert het daarna uit van plezier. Het lijkt haast alsof de band zich nog verbaast over de enthousiaste ontvangst die hun muziek krijgt en er nog charmant verlegen op reageert. Toch lacht de band intussen van oor tot oor en maakt met elkaar plezier op het podium.

Wet Leg onderscheidt zich met pakkende liedjes met een rafelrandje – à la Weezer zeg maar – maar vooral de humor in de teksten. En de ramptoerist die in Rotown kwam kijken of ze die mooi klinkende, puik geproduceerde plaat wel een beetje kunnen benaderen, moet na afloop concluderen dat Wet Leg op geen enkele wijze door de mand valt. De band pakt zelfs af en toe verrassend stevig uit. Oh No krijgt een prettig stuiterende uitvoering en I Don’t Wanna Go Out en Angelica komen op het podium een stuk dynamischer uit de verf.

Cynische muziekliefhebbers stellen zich al sinds het begin van de hype rond Wet Leg de vraag of we hier te maken hebben met een eendagsvlieg. In Rotown heeft iedereen kunnen zien en horen dat de band het meent en het live waarmaakt. ‘Proof of the pudding‘ wordt of de band na de eerste lading aanstekelijke liedjes in staat blijkt dat kunstje te herhalen, of een nieuwe weg in te slaan. Maar na vanavond zijn er vast weer een boel sceptici minder. De grote groep jonge fans kreeg in elk geval waar zij voor gekomen zijn: niks meer of minder dan leuke popmuziek: ‘this is entertainment!‘ Wet Leg sluit af met Chaise Longue, nu al een klassieker. En eindelijk verliest ook de zaal de beheersing en danst Rotown heel even als een dolle.