Van nature hebben we achterdocht als een nieuwe band een ‘hype’ wordt genoemd. Dat stamt misschien nog een beetje uit de tijd waarin vanuit Engeland het ene na het andere Britpopwonder werd voorgesteld. En op den duur is dat natuurlijk niet houdbaar.

En dus keken we de afgelopen weken met veel scepsis naar alle lawaai dat werd gemaakt rond Wet Leg. Ja, het eerste singletje Chaise Longue pakte ons natuurlijk direct in. Het klinkt een beetje ondeugend, het is met een prettig punkrockgeluid opgenomen en het popliedje is gewoon ijzersterk, met dat stilvallen en dan op een beat die praatzang. Het is als Money van Flying Lizards: het steekt als een zwerende vinger uit tussen al het andere aanbod. Gewoon een goede vondst. Van het zelfde kaliber: single Oh no. Die doet dan weer denken aan een andere hype van al weer een poos terug die ook met een paar hitgevoelige singles de wereld veroverden: Ting Tings.

Maar een paar singles met goede vondsten garandeert allerminst dat de rest van het album even sterk is. Niet zelden staat zo’n plaat vol middelmatige ellende. Maar, meer singles van Wet Leg volgden en verrek, die hadden eigenlijk ook allemaal wel iets dat de aandacht trekt. En het lijkt niet allemaal op elkaar: Ur Mum bijvoorbeeld kabbelt lekker op een ZZ Top-tempootje door de aanstekelijke refreintjes heen.

Onze achterdocht lieten we pas varen toen we op Eurosonic Noorderslag een live opgenomen sessie van de band zagen. Verdomd, de hype is niet overdreven. Deze band staat ook op het podium z’n ‘mannetje’, vergeef ons het taalgebruik.

Met gretigheid keken we dus uit naar het moment dat we eindelijk die hele plaat konden beluisteren. En tot onze vreugde kunnen we concluderen: de hype is waar. Wet Leg’s debuutplaat telt 12 uitstekende puntige punkpopliedjes, uitmuntend geproduceerd (bijna helemaal door Dan Carey van Speedy Wunderground, maar niet de single Chaise Longue trouwens) met ‘tongue in cheek‘-teksten – ‘your so woke, diet Coke‘ – vol Britse humor en soms rode konen ondeugd. Met gelukkig genoeg afwisseling, dus trucjes worden niet eindeloos herhaald. Hoewel het zuchtmeisjesachtig toespreken van de luisteraar nog wel enkele keren terugkeert. Daar moet je dus wel tegen kunnen. Maar voorts niets minder dan een hele sterke popplaat waar je niet anders dan heel vrolijk van kunt worden.