Voor Dana Margolin moet het maken van haar muziek een fysieke beleving zijn. Zie haar live spelen, ze krimpt ineen rond haar gitaar, verkrampt, schreeuwt haar teksten uit. Ze leeft haar muziek. Arno knikt goedkeurend vanuit de hemel bij het aanzicht. Die manier van musiceren hoor je terug in hoe ze zingt. Dat klinkt al evenzeer alsof het onder druk door een heel dun pijpje wordt geperst. En dus klinkt het bijna melodramatisch, met een tril in haar stem. ‘Overacting’ ligt dan op de loer. Je moet het wel menen, anders val je door de mand, genadeloos. Die stem van Dana Margolin is voor velen vast een breekpunt bij het beluisteren van het nieuwe album Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky van haar band Porridge Radio uit het zeeovergoten Brighton. Het is toch een beetje ‘love it or leave it‘, zoals zij haar emotie uitdrukt in het gekrenkte stemgeluid.

Op het debuut album van Porridge Radio Every Bad viel het nummer Sweet het meest op waarin zij haar stem ook tot voorbij het melodramatische stuwt. Een liedje waarin op zijn The Pixies loud-quiet-loud ook tot het extreme wordt benut tot een prachtige mix van Indië, noise, lo-fi eenvoud, emotie en pakkende melodie.

Was Every Bad nog een beetje wisselvallig, met Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky zet de band uit Brighton een enorme stap naar volwassenheid. Het is een rammelend maar prachtig melodieus album over adolescente vertwijfeling waarbij Margolin in haar teksten voortdurend de tegenstellingen opzoekt en zo treffend de angst uit die periode in het leven weet te verwoorden. Er is geen waarheid, niets is zeker, alles klinkt even geloofwaardig.

Absoluut hoogtepunt is Birthday Party waarin Margolin in schier eindeloze herhaling ‘I don’t wanna be loved‘ uitschreeuwt. Een tergende hartekreet, diep als een eindeloze put, zwart, depressief, uitzichtloos, als bij het verlies van alle zelfliefde.

Porridge Radio is niet een band die het moet hebben van strakke gespeelde rocksongs. De emoties spelen de hoofdrol en het lijkt alsof drummer Sam Yardley dat goed heeft begrepen. Zijn partijen zijn niet het kompas waarop de band vaart maar eerder andersom volgt hij de flow van de emoties van Margolin. Daarom komt het misschien bij vlagen wat rommelig over wat de band uit Brighton doet, ook op hun nieuwe album, maar alles staat in dienst van het gevoel. En dat komt allemaal nu beter bij elkaar dan op het debuut en de liedjes zijn gewoon een stuk sterker.

Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky is een prachtig album met mijlen diepgang waar adolescenten van nu blij mee mogen zijn dat dit uitgerekend in hun tijd van hun leven op hun pad komt. Met geweldige liedjes als Rotten, U Can Be Happy Is U Want To of The Rip met simpele maar o zo scheurende gitaarsolo. Een plaat om in te verdrinken, de teksten mee te zingen, in angst, in vertwijfeling, en wetende dat deze gevoelens heel gewoon zijn en door anderen worden gedeeld. Hoor maar want ook zij voelt: ‘My Skin Is Tied To Your Skin So Everything You Touch I Touch‘. Of voor hopeloos verliefde geesten het aandoenlijk liedje Flowers: ‘Isn’t it funny, you can’t stay away, I’m in your blood, I’m in your vains, the worst things I could do, the worst things I could say, won’t keep you away, from me, keep you away…‘ Of I Hope She’s Ok 2, met een zanglijn die direct pakt en niet meer loslaat. Of nog zo’n prijsnummer als Splintered, een slepende ballade met een even simpele als effectieve op gitaar en orgel gespeelde melodielijn. Geniaal in de teksten van Margolin is dat het voor velerlei uitleg vatbaar is, dat ze tegenstellingen opzoekt en tegenover elkaar zet. Iedereen kan hier iets uit halen dat voor hun leven in het hier en nu relevant is.

Melodramatisch? Nee, Porridge Radio klinkt te openhartig om onder die noemer de vergetelheid ingedrukt te worden. De liedjes zijn te sterk op dit album dat het verdient tot één van de meer achtenswaardige releases van 2022 te worden gerekend.