Aan de hand van refreintjes zoals in A Boat To Drown In van Metz’ meest recente album Atlas Vending kun je ontlenen dat die jongens niet alleen noise kunnen produceren maar ook een fijnzinnig gevoel hebben voor popdeuntjes. De bevestiging van dat feit levert zanger-gitarist van Metz Alex Edkins met zijn solo-album Weird Nightmare. Een album waarop maar een reactie mogelijk is: sodeju!

Edkins werkte aan het album tijdens lockdowns. Maar dat wil niet zeggen dat al het songmateriaal in die periode is ontstaan: sommige liedjes had hij in demo-vorm liggen en stammen bijvoorbeeld al uit 2013. Dat hij niet kon touren met Metz in de corona-periode gaf hem wel het duwtje om nu eens werk te maken van het sluimerende plan om een solo-album te maken.

En? Lijkt het op Metz? Nee, en ja. Edkins geeft in zijn solowerk zijn voorliefde voor melodieuze gitaarpop uit de jaren zestig en garagerock de vrije vlucht. Gewoon liedjes maken op basis van intuïtie, en dan komt er dus iets uit dat lijkt op die melodieuze fragmenten in sommige Metz-nummers. Zijn solo-album staat vol met pure popsongs met geweldig pakkende melodieën. Altijd stijf van de energie, op een enkel meer bedachtzaam liedje na. Maar wel steeds gehuld in een muur van gruizige noise waarbinnen zijn schreeuwende zang goed tot zijn recht komt. Toch is het bij lange na niet zo extreem als het werk van zijn band. Je zou kunnen stellen dat het Metz is voor mensen die van liedjes houden. En dat valt bij ons in elk geval heel erg in de smaak en de plaat komt voorlopig niet meer van de draaitafel. Sodeju!

Lusitania is zo’n popknaller waar je elke ochtend wel mee wakker wilt worden om goedgemutst de dag te starten. Rammelende gitaarpartijen doen inderdaad denken aan gitaarpop uit de jaren zestig en het refrein brul je na een keer luisteren al mee. Heerlijk. Wrecked is nog zo’n heerlijke poppy knaller die nog start met opzwepende drums en daarom lijkt op het intro van een stevig Metz liedje, tot Edkins en Alicia Bognanno van Bully het plakkende refreintje gaan zingen. Heerlijk snel nummer om wild op te dansen.

Favoriet is ook Sunday Driver, een heerlijke gitaarpopsong op een net iets meer gedragen tempo, en shoegazend Dream. En met Oh No, waar Chad VanGaalen een steentje aan bijdraagt, komt Edkins qua intensiteit en sound wel heel dicht bij Nirvana’s Bleach… of slaan we nu door in de euforie over zoveel opwindends in één soloalbum? Sodeju!