In 2020 en 2021 bracht de getalenteerde Nieuwzeelandse multi-instrumentalist Graeme James een serie seizoensgebonden ep’s uit. Herfst (Old Storms in New Places), winter (The Weight of Many Winters), lente (A Sea of Infinite Possibilities) en zomer (Fieldnotes On An Endless Day) zijn elk zeer aan te bevelen. Voor wie liever niet telkens van schijfje wisselt is er nu een soort compilatiealbum, dat heel toepasselijk Seasons heet. Hierop bundelt James een best of.  

Hoe hij tot een keuze is gekomen mag Joost weten. Wat een salomonsoordeel moet hij hebben geveld. Kill your darlings is een term die schrijvers kennen wanneer zij een door hen geliefde passage noodgedwongen moeten schrappen; Graeme James zal dit zeker ook zo hebben ervaren, vooral omdat hij ook een nieuw nummer wilde toevoegen: Everlasting Love. Het werd geschreven als een viering van toegewijde liefde.  

“De meeste liefdesliedjes zijn geschreven over het verlangen om een relatie met iemand te hebben, of over de gevoelens die je hebt in de eerste zes maanden van een relatie als je nauwelijks bij je hoofd bent en de persoon nauwelijks kent”, zegt hij daar zelf over. “Ik wilde schrijven over de minder onstuimige, maar veel diepere liefde en waardering die je voor iemand hebt terwijl je hem echt kent, en een lange reis met hem hebt gemaakt door alle beproevingen en beproevingen van het leven.” 

Uiteraard is Seasons  een conceptalbum. De vier seizoenen staan centraal en net als Vivaldi loopt James ze keurig af. Zo start het album met twee ‘lentenummers’, volgen de nummers van de ‘zomer-ep’ (met de nieuwe single als geenszins storend intermezzo) en is de achterkant gereserveerd voor ‘herfst- en winternummers.’ 

Op het openingsnummer The Fool verwondert hij James zich over de pracht van een wereld die opnieuw wordt gemaakt, terwijl het tweede nummer, A Sea of Infinite Possibilities, letterlijk staat voor nieuw leven; het opent met het geluid van het kloppend hart van zijn dochter. Opgenomen in utero. Dat herfst echter ook een mooi jaargetijde is, horen we terug op All the Lives We’ve Ever Lived, waar James zachtjes percussie toevoegt om het natuurlijke ritme van veranderende seizoenen op te roepen. En vlak winter niet uit, want de slotnummers zijn stemmig, maar zeker niet om bij de pakken neer te zitten. Wie daaraan twijfelt luistert maar eens naar The Voyage Of James Caird, dat een bijna huppelende banjo laat horen en waarop James zelf vocaal zeer sterk uit de hoek komt.