Hiep hiep haroe en in de gloria en twee violen en een trommel en een fluit. Er is er weer eentje jarig. Het feestvarken heet It’s a shame about Ray van The Lemonheads en blaast ook alweer dertig kaarsjes uit. Een en ander gaat gepaard met de onvermijdelijke deluxe jubileumeditie en een jubileumtour langs diverse podia. De vraag is of ik daar blij mee moet zijn. Zoals iets te vaak blijkt, is zo’n jubileumeditie alsof er achter een Ferrari een boedelbak wordt gehangen, waarin zich kliekjes, B-kantjes en live-opnames bevinden die zelden een meerwaarde hebben, tenzij voor de muziekarcheologen onder ons. 

Geestelijk vader van It’s a shame about Ray – Evan Dando – is inmiddels de vijf kruisjes gepasseerd. Geen geringe verdienste, gezien ’s mans levenswandel, die voerde over het inmiddels platgetreden pad langs het ravijn van de rock & roll. De afgelopen jaren zag ik Evan Dando tweemaal live. De ene keer in de Trix in Antwerpen, waar hij solo aantrad. Het zijn van die optredens die je tussen hoop en vrees en met angst en beven tegemoet treedt, gezien het drank- en drugsgebruik, die de voormalige posterboy van de indierock duidelijk hebben getekend. Aanvankelijk leek dit optreden dan ook op ramptoerisme, want in het eerste kleine halfuur was Dando in zichzelf gekeerd en moest hij moeite doen om uit een zelf gecreëerde mist de begenadigde songschrijver tevoorschijn te halen. Op karakter en routine en met een ‘back catalogue‘ van grote klasse, lukte dit alsnog.

De tweede keer waren het The Lemonheads die ten dans speelden in de Reflektor Club in Luik. Ook hier in eerste instantie een twijfelgevalletje, want de tand des tijds blijft zichtbaar en met duivels genoegen aan Dando knagen. Maar dan is het songmateriaal nog altijd een reddingsboei waar je je met plezier aan vastklampt, al heeft zijn stem duidelijk betere tijden gekend en vraag je je af of Dando zelf plezier aan zo’n show beleeft, of dat het slechts een manier is om de rekeningen te betalen.

Hoe, waar en wanneer het allemaal is misgegaan, is in diverse interviews terug te lezen, zoals in het onlangs verschenen, weinig verhullende verhaal in het Britse muziekblad Mojo. Na een wat punky begin, ontbolsterde het songschrijverstalent van Evan Dando helemaal op voornoemd It’s  a shame about Ray, dat terecht de betiteling klassieker mag dragen. Ogenschijnlijk simpele, maar o zo fraaie, bijzonder melodieuze songs, die de belofte van een grote toekomst in zich droegen. Een belofte die werd ingelost met opvolgers Come on feel The Lemonheads en Car button cloth, die tijdens de heerschappij van de grunge ten onrechte niet de weerklank vonden die ze verdienden. Daarna werd het – vanwege de bekende redenen – stil rond Dando. Een stilte die in de loop der jaren af en toe werd verbroken door het prima soloalbum Baby I’m bored, een titelloos – niet bepaald slecht – nieuw Lemonheads-album en twee coveralbums (Varshons I & II) die je met wat goede wil half geslaagd kunt noemen, maar niet de grandeur van vroeger ademden. 

Naar het schijnt zijn er plannen of liggen er songs of schetsen van songs klaar voor een nieuw album van The Lemonheads. Nieuws waardoor je muzikale hart een sprongetje maakt, echter in het besef dat behaalde resultaten uit het verleden geen garanties bieden voor de toekomst. Of is er hier iemand te vinden die met droge ogen durft te beweren dat de comeback-albums van pak ‘m beet The Jesus & Mary Chain of Pixies zich kunnen meten met hun beste werk? Liever géén nieuw album, dan een slechte plaat, wat mij betreft. That would really be a shame…

DJ 45Frank

The Lemonheads speelden onlangs op SXSW ter promotie van hun ‘It’s a shame about Ray’-tour. Lees en zie meer in deze column van Left of the Dial