Op SXSW gaat in alle opzichten de meeste tijd zitten in nieuwe bands. Ter voorbereiding moet je je door oneindig veel muziek heen ploegen om er op voorhand al wat potentiële pareltjes uit te vissen. Vervolgens moet je een schema opstellen om die shows ook allemaal te zien en sta je urenlang ingespannen te luisteren om te bedenken hoe goed of slecht je een band vindt. Na een paar avonden nieuwe dingen te hebben gezien, kun je soms heel erg veel zin hebben in iets dat je allang kent. Gelukkig kan dat ook altijd op SXSW. Tussen alle nieuwkomers door hebben we een paar jaar geleden bijvoorbeeld even een ommetje gemaakt om mee te kunnen zingen met Somebody To Shove bij Soul Asylum. Loretta Lynn speelde mijn favoriete nummer niet (Don’t Come Home A-Drinkin’), maar was toch fantastisch. Van Todd Rundgren had ik me heel veel voorgesteld, maar het was een van de meest verschrikkelijke concerten die ik ooit zag. Daar staat tegenover dat ik zelden zo gelukkig ben geweest als tijdens de show van Bob Mould in Austin.

Dit jaar heb ik voor het meezingen alle ballen gezet op The Lemonheads. Hun album It’s A Shame About Ray is 30 jaar geleden uitgekomen en ter ere van die verjaardag gaan ze op tour. Er verschijnen nu allemaal recensies die unaniem vinden dat Evan Dando een van de beste songschrijvers van zijn generatie was. Het moet dus wel druk gaan worden. Hopelijk niet zo druk dat wij er niet meer bij passen. Of het ook echt geweldig gaat worden, is nog de vraag. Ik heb The Lemonheads meerdere keren gezien en ik kan me niet herinneren dat het ooit echt goed was. Maar misschien doet dat er deze keer ook helemaal niet toe, grote kans dat ik om 1 uur ’s nachts alleen maar blij ben met een uurtje herkenbaarheid.

Of het überhaupt gelukt is om bij The Lemonheads binnen te komen (en nog veel meer), zie je hier:

> Bekijk hier de andere vlogs