Is het erg om een ‘one hit wonder‘ te zijn? De vraag dringt zich op als het gaat om Midlake, de Texaanse formatie die in een klap roem verwierf met het album The Trails of Van Occupanther, uit 2006 alweer. Dat consistente album rook naar warme West-Coast folk, versleten Perzische tapijten, de dagen dat je nog sjekkies rolde. Knappe samenzang en zachte folky-tonen, dat was de basis voor hun succes.

Maar daarna begon het al snel te rommelen binnen de band. In 2012 gaf zanger en de belangrijkste songschrijver in het gezelschap Tim Smith er de brui aan. En misschien moet je vaststellen dat het daarna nooit meer is geworden wat het was.

Nu ligt er For The Sake Of Bethel Woods, opvolger van Antiphon dat al in 2013 verscheen. Er zijn heel wat jaren overheen gegaan. Misschien al een teken aan de wand, want de fan die in 2006 aanhaakte, vindt nog altijd niet terug wat de band ooit charmant maakte.

Goed, dat kan zo zijn. Maar is Midlake dan gegroeid naar iets nieuws dat net zo kans maakt om te beklijven? En dan moet dus helaas het oordeel zijn dat dit niet het geval is. Je hoort eerder een band krampachtig zoekt naar de magie van toen. Nummers als Feast of Carrion en Noble hinten aan wat de band ooit meeslepend maakte: samenzang en een zachtaardige jaren zeventig folkrock-sound. Maar op For The Sake Of Bethel Woods zetten nummers als Glistening, semi-dreigend klinkend Dawning, tot aan uitstapjes naar psychedelisch getinte liedjes als Exile de toon, en die zijn niet onaardig, maar ook niet sterk genoeg zijn om ons te veroveren. Nee, Midlake is nog niet van dat ‘one hit wonder-imago’ af.