Zangeres en pianiste Laura Loriga werd geboren in Bologna, en in het afgelopen decennium heeft ze haar werk ontwikkeld tussen Italië en de Verenigde Staten. Je zou haar eventueel ook kunnen kennen van haar project Mimes of Wine. Vever is haar vierde album.  

Zoals gebruikelijk wordt de kern van de liedjes gevormd door de bijna fragiele stem van Loriga, piano en orgel al horen we op Vever ook elektrische gitaar door Stefano Michelotti, die bij tijd en wijle ook meer exotische instrumenten als nyckelharpa en dilruba ter hand neemt. Verder bestaat de bezetting op Vever uit Anni Rossi op altviool, Josh Werner (Marc Ribot, Coco Rosie) op bas, Otto Hauser (Espers, Vashti Bunyan) op drums en Ran Livneh op contrabas. Deze band wordt vervolgens nog bijgestaan door een keur aan gastmuzikanten om elk nummer de juiste sfeer te geven. 

Van meet af aan is duidelijk hoe sfeervol Vever is. Zodra het album opent met enigszins onheilspellende vioolklanken, moeten we even slikken. Na ongeveer een halve minuut vallen bas en jazzy percussie in, maar sinister blijft het. Daar kan de lichte stem van Loriga niets aan veranderen. Verzet is echter zinloos, want de luisteraar wordt behendig het album, dat ronduit fascinerend is, ingezogen.  Neem Balmaha, dat doeltreffend voor de nodige rust zorgt. Het wordt gevolgd door Citizens dat iets meer als een (folk-)rocknummer klinkt doordat het begint met een strakke drum beat en elektrische gitaar terwijl het later subtiel wordt opgeleukt met trompet.  

August Bells is een van de hoogtepunten. Het nummer komt voort uit een herinnering aan een zomerse dag in Bologna. Loriga en een vriend dronken wijn in een bar en plotseling gingen de kerkklokken luiden. Het was alsof ze werden opgeroepen om iets te ondernemen. Op Passes The Flame kunnen we net als op August Bells genieten van de achtergrondzang door Janis Brenner (Meredith Monk and Vocal Ensemble). Het vormt een enigszins jazzy opmaat naar het tussen licht en donker meanderende slotnummer The Sun Rises Where It Rises.  

Het brengt ons bij de conclusie dat Vever een reeks donkerdere, bonte en filmische composities is die zijn geworteld in zowel de folk- en klassieke traditie, maar die experiment en onderzoek niet schuwen met prettige, genre overstijgende uitstapjes tot gevolg.