Eigenlijk zou de band een dag eerder in thuisstad Nijmegen in Doornroosje staan, maar die datum was niet haalbaar en De Roma en Gashouder, die ook dit weekend op het programma stonden, hebben de optredens verplaatst naar later dit jaar. En dus speelt De Staat op vrijdag 25 februari 2022, de dag dat de coronabeperkingen vervielen, in Rotown – op de valreep, ingelast. Voor de vaste geluidstechnicus is dat in elk geval een thuiswedstrijd.  

Tekst: Theo Stepper Foto’s: Marcel van Leeuwen 

Dat het optreden in no-time was uitverkocht geeft wel aan dat iedereen er weer zin in heeft. Niet alleen vanwege de versoepelingen, maar natuurlijk ook omdat het vrij uniek is om een band van een dergelijke statuur in een betrekkelijk kleine zaal te zien. Hoe moet dat wanneer de live-machine die De Staat heet op gang komt? En hoe gaan Torre Florim en consorten dat doen? Kleurt het podium afwisselend rood (agressief), geel (dansbaar) en blauw (gevoelig)? Horen we naast de zes, reeds volgens dat kleurenthema uitgebrachte nieuwe nummers nog meer nieuw werk of bestaat de basis van dit optreden toch uit de succesnummers van albums als Bubblegum, O, I_con en Machinery? Staat Rotown nog overeind nadat de laatste klanken van Witch Doctor zijn weggestorven, of is het gebouw door cirkelende fans tot de grond toe afgebroken?  

Zodra de zaallampen doven, slaken ruim tweehonderd kelen een onhoorbare zucht van verlichting. De spanning is er niet minder om. En masse beweegt het publiek zich, voor zover dat nog mogelijk is, richting het podium. Ik houd mijn biertje stevig vast en wacht op wat gaat komen. De stilte voor de storm duurt kort. De Staat trapt af met Rood, nee Blauw, of toch Geel? De vierkante lampen van zes bij zes leds wisselen eerst langzaam en dan steeds sneller van kleur. Rustig komt de band op. Dan verandert de kleur in Rood en Torre en consorten starten Look At Me om te vervolgen met een van de succesnummers van het eerste uur, Psycho Disco.  

Het spits is eraf en Torre heet ons welkom in het nieuwe, nieuwe normaal voordat hij Peptalk aankondigt. Dit wordt instemmend ontvangen door de zaal, de houten vloer in Rotown lijkt bij vlagen te golven en één ding is duidelijk: We’re gonna have some fun tonight. En voor wie dat – hoe dan? – nog niet duidelijk is, volgt vrijwel naadloos het staccato en hip-hopachtige Input Source Select. Succes gegarandeerd natuurlijk. We zijn een kleine twintig minuten onderweg als het wederom de beurt is aan een van de nieuwe nummers. Blijkbaar is het tijd om te dansen, want de kleur is Geel en al gauw wordt door de aftellende nummers in de ledlampen duidelijk dat het volgende nummer Numbers Up is.  Dat dit in lijn is met een side-project van multi-instrumentalist Rocco Hueting moge duidelijk zijn en dus is het niet verwonderlijk dat hij een moppie meezingt. 

Veel nummers van De Staat klinken enigszins tribaal. Met primitief doen we de muzikanten tekort, maar indringend is het wel. Neem de schier eenvoudige ritmes, de bijna gescandeerde teksten en de ronduit aanstekelijke melodietjes die zich als weerhaakjes in je vastzetten; het is een onweerstaanbare mix. Stilstaan is onmogelijk, daarvoor is niet alleen de muziek maar ook de performance te opzwepend. 

Dat de oude en de nieuwe nummers succesvol worden afgewisseld is natuurlijk mooi meegenomen en we hadden eerlijk gezegd niet anders verwacht. Mona Lisa is slechts de ultieme bevestiging. Uiteindelijk zijn we allemaal ‘addicted to the trouble, trouble’ en wie wil niet ‘dancing by the fire’, fire? Toch is het na zoveel vuurwerk blijkbaar tijd voor Blauw: met One Day keert de rust voor even betrekkelijk terug, al klinkt een rustige De Staat toch nog behoorlijk broeierig. En op dat zware, zwoele dat broeierig ook is, pakt de band goed door met Murder Death, een van mijn favoriete nummers van O uit 2016. 

Torre stelt vragen. Het licht is Geel. Vraag 1: ‘Hoe is het?’ Vraag 2: ‘Hoe gaat het?’ De derde vraag laat zich slechts raden: Who’s Gonna Be The GOAT? Wederom is het slechts gissen waarom de nieuwe nummers worden geclusterd in kleuren, want ze passen onmiskenbaar naadloos in het bestaande repertoire. Dat er ondertussen weinig persoonlijke ruimte is tot ver voorbij de helft van de zaal mag de pret niet drukken. Make Way For The Passenger lijkt toepasselijk, maar zorgt er alleen voor dat het publiek zo mogelijk nog meer samenklontert. Picachu met het karakteristieke dansje van Rocco en Torre gooit alleen maar olie op het vuur. We zijn dan een klein uur onderweg en de voetjes blijven van de vloer gaan, ook op de beperkte ruimte die ons is gegund. Anderhalve meter lijkt ineens zo gek nog niet. (Laat ze dit van Rotown niet lezen…)  

Dan is het tijd om de band voor te stellen gedurende een opmaat naar Make The Call. Dat we ons in de tweede helft bevinden en in blessuretijd toewerken naar de apotheose wordt duidelijk zodra Get On Screen wordt ingezet. Al gauw begint de houten dansvloer weer te golven. Kitty Kitty doet daar een schepje bovenop maar de band haalt met het laatste blauwe nummer nog één keer een de voet van het gas, alsof hij met What Goes, Let Go een aanloop neemt voor de toegift. Zodra De Staat is teruggekeerd op het podium, kleuren de lampen agressief rood. Het is tijd voor Paying Attention. Alsof we dat nog niet deden. Goed, Sweat Shop, van debuutalbum Machinery, also does the trick. Nergens klinkt een klacht, en terecht: De Staat staat. Daar kan de enigszins teleurstellende circle pit tijdens slotnummer en uitsmijter Witch Doctor niets aan veranderen, dat lag in geen geval aan de band. 

De zaalverlichting gaat aan en dus is het ongeveer anderhalf uur nadat het vijfkoppige rockmonster dat De Staat heet zich Rotown toe-eigende en als een goed geoliede machine de zaal op zijn kop zette tijd om de balans op te maken. Welnu, Rotown bevindt zich nog op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Het fundament is aardig op de proef gesteld, maar bleek – het poppodium bestaat niet voor niets bijna 35 jaar – stevig genoeg. De nieuwe nummers blijken goed te gedijen tussen de klassiekers en het publiek is na afloop enigszins beduusd, al ebt dat gevoel gauw weg en maakt het plaats voor ongebreideld enthousiasme. Is dit zo’n avond waarover je later kunt pochen? Ja, dat is het. Het voelt een beetje alsof we op de Reeperbahn de Beatles zagen optreden en wij kunnen zeggen: “Ich war dabei.”