Vandaag besefte ik dat mij één van de fijnste dingen van het (woordvoerder der) Snob-zijn voor even is ontnomen. Mijn woorden schieten ineens tekort, mijn gelijk is niet groot genoeg. Dat is vreemd hoor, als je normaal gesproken, als Snob zijnde, er blindelings van uitgaat dat als iemand het niet met je eens is, diegene middels geduldige uitleg, eventueel met lichtend voorbeeld wel tot het pad der rede kan worden gere-routeerd.
Maar als zoals nu de echte wereld ineens die van jezelf zódanig overschaduwt, is het lastig de beterweter uit te hangen. Wat nu? Refereren en eigen maken natuurlijk. Zo hoorde ik ineens allemaal nieuwe dingen in Tears Run Ring van Marc Almond toen die vanmiddag op de radio voorbijkwam. Misschien is dat helemaal niet zo’n bijzonder nummer voor u, maar ik zong ‘m vroeger luidkeels met mijn beste vriend op de fiets van huis naar school toen ik nog van niets wilde weten. Ik hoop zo dat mijn dochtertje die tijd ook gegund is. Met háár muziek. 

Door: Bert Toet

Melts – Outlier
Had u om ook gedachtenverzetting dan wel -vervaging gevraagd? Mooi, dan heeft u hier een fijne portie psychedelisch doordenderende post-synthrock die precies dat doet. Zonder iets in te nemen anders dan middels uw oren weten deze Dubliners een soort van drugged-out sfeer te scheppen die misschien wel juist is waar u in deze roerige tijden even aan toe bent. Als referentie noem ik nog (al zal niet iedereen het met me eens zijn) de onverwachte nieuwe van oude helden LOOP.
Om één en ander eigen te maken raad ik ten zeerste een koptelefoonwandeling in de avondzon aan. Oh ja, en in een recensie van Outlier kwam ik ook nog een prachtig nieuw woord tegen: pummeling. Google maar terwijl u luistert en u zult zien of horen dat die omschrijving de spijker op de kop is.

De Staat – Who’s gonna be the GOAT?
Ik wilde bijna tikken dat ik met De Staat een haat/liefde verhouding heb, maar dat is niet waar. Het is meer een verhouding van afstandelijke waardering die soms tot liefdelijke gevoelens ontspringt. Zo vind ik de bandnaam op zich al redelijk briljant. En ook het verhaal van het ontstaan van De Staat is, als ik mij niet vergis, nog veel beter dan hun WIKI doet vermoeden. Die Torre lijkt mij ook een fijne gast. Maar ja, de muziek.
De muziek is altijd zo hoekig, zo in één keer duidelijk, zo vierkant, zo daar-zit-nog-zo-veel-meer-in. Tot je ze live ziet natuurlijk; ik refereer aan een fijne concertrecensie elders op dit mooie platform. Eigen maken deed ik ze op Haldern Pop 2018, waar ik, zonder al te veel verwachtingen en geheel tegen mijn normale gewoonte in, als een blije dwaas grijzend stond mee te dansen op Pikachu. Over groot gelijk gesproken.