Punkrockveteranen Superchunk waren hartstikke boos ten tijde van het verschijnen van hun laatste album What A Time To Be Alive. Die titel moet je cynisch uitleggen. In een serie kwade nummers stortten ze toen hun ongeloof uit over wat Trump als president van de VS allemaal uitspookte.

Er zijn vier jaar voorbij en de gefrustreerde woede heeft plaatsgemaakt voor zorg over waar het heengaat met de wereld. Hun nieuwe album Wild Loneliness is dan ook een stuk rustiger en contemplatiever van aard dan de voorganger. ‘Is dit het jaar waarin de bladeren aan de bomen hun kleur niet meer verliezen?’, vraagt zanger-gitarist Mac McCaughan zich vertwijfeld af in Endless Summer. Met verbazing stelt de band vast dat het nog nauwelijks winter wordt, en het klimaat zo snel lijkt te veranderen dat een oneindige zomer niet meer ver af lijkt te zijn. In het nummer klinkt ook het besef door dat de leden van de band een jaartje ouder worden. Wie de bandfoto bekijkt die met de release van hun intussen twaalfde album wordt meegestuurd ziet de groeven in de gezichten. Het is confronterend te zien hoe ook jeugdhelden langzaam veranderen in grijsaards. Dat klinkt door in hun teksten. Alsof ze een stap opzij willen zetten en tegen een nieuwe generatie zeggen, nu is het aan jullie want het gaat om jullie toekomst.

Al even confronterend is de constatering dat Superchunk ons weliswaar verwent met tien prima songs – met als uitschieter wonderschoon vanwege de prachtige akkoordwisselingen Connection – maar het opwindende vuur in hun spel zoals we het ons herinneren aan springerige punkrock-liedjes als Precision Auto is echt ver te zoeken. In vergelijking met hun begindagen klinkt Superchunk zoals de leden er intussen uitzien. Alleen de uptempo track Refracting ruikt er nog een beetje naar. In plaats daarvan krijgen we wel een album dat veel beter klinkt dan voorheen. Op het album wordt een breed arsenaal ingezet aan instrumenten, tot aan blazers toe. En voor de fans blijft de hand van schrijven en de toets van spelen uit duizenden herkenbaar. En natuurlijk die samengeknepen stem van McCaughan: nog altijd een ‘love it or leave it‘, maar als je er eenmaal aan gewend bent een van de sterke wezenskenmerken van deze band. Al die jaren ervaring van McCaughan, Jim Wilbur, Laura Ballance en Jon Wurster hoor je samengebald terug in een mooi klinkend album met enkel prima liedjes.

En gaan we dan nog iets zeggen over die hoes van de plaat dan? Ehh, nee, laten we dat maar achterwege laten.