De videoclip bij single Light A Fire van Modern Studies vat op een rake manier in beelden de muziek van de Britten samen. We zien oude beelden van een skater die kunstjes uithaalt. Het lijkt uit een periode te komen waar je aan moet denken bij het horen van We Are There: de jaren zeventig, muziek waarbij folk en rock samensmelten met feeërieke zang zoals van bijvoorbeeld Annie Haslam van Renaissance. De skater rolt soepeltjes over de hindernissen, net als de teksten van Modern Studies op dit album. Die vallen op omdat het telkens weer een waterval van woorden lijkt. Soms zozeer dat ze lijken te struikelen over de tekst en het tempo van het lied nog nauwelijks kunnen bijbenen. In Wild Ocean zijn de coupletten zo ongelijk en mompelend uitgevoerd dat het lijkt op een op een gedichtje dat slecht voorbereid wordt voorgelezen op een huwelijksfeestje door mensen die er eigenlijk geen zin in hadden; een bedenkelijk dieptepunt op dit album.

Modern Studies komt uit het noordwesten van Engeland, het grensgebied met Schotland. Rustige huiskamerpop maken ze, gemaakt om naar te luisteren. Met wortels in traditionele muziek in die regio, en doet daarom denken aan genregenoten als The Unthanks of Natalie Merchant. Modern Studies zingt echter niet in een regionaal dialect en hult de nummers in een meer traditioneel klinkende rockbezetting. Met ruimte voor pianopartijen en natuurlijk komen er strijkers aan te pas, maar ook voor – een tikkie onaangepast – een sterk overstuurde bas.

De stemmen van Emily Scott en Pete Harvey staan altijd op de voorgrond. En opnieuw zingen ze vrijwel alles samen unisono. En nog steeds bevalt dat maar matig. Beter uit de verf komt het als Scott voorop staat of de hele band in harmonie met elkaar zingt.

We Are There is hun vijfde album en klinkt volwassener dan de voorgangers. De nummers lijken beter te zijn uitgedacht en gearrangeerd, wat een voller en prettigere sound oplevert. Het is folkrock, als een prettig knisperend haardvuur om je aan te warmen.