In 2017 verscheen het eerste album van Reptaliens, de band rond het echtpaar Cole en Bambi Browing, bij Captured Tracks. Zowel het echtpaar uit Oregan als het label kan zich dit jaar verheugen op een lustrum, want de band is trouw aan de platenmaatschappij die begin januari het derde album uitbracht onder de naam Multiverse. 

De titel verwijst naar het concept multiversum of ‘veel universa’ dat in de jaren vijftig van de vorige eeuw door de natuurkundige Hugh Everett werd bedacht om bepaalde problemen in de kwantumfysica op te lossen. Net als transhumanisme, waarnaar de bandnaam verwijst, is het een populair thema binnen het genre science-fiction. Toch is de muziek van Reptaliens allesbehalve revolutionair. Het laat zich het best omschrijven als dromerige alternatieve pop met melodieuze baslijnen, die de verbinding vormen tussen analoge synthesizers en gitaren, terwijl de dromerige stem van Bambi Browning enigszins zorgt voor een sixties sound. 

Reptaliens valt zowel met albumopener, I Feel Fine, als het nummer dat daarop volgt, Like A Dog, met de deur in huist. Wat een wervelende start. Beide nummers zijn ongelooflijk catchy en zowel refrein als melodie zorgen voor een feel-good vibe. In Your Backyard begint met rustige gitaarakkoorden, maar al gauw wordt het nummer verder in de steigers gezet en het duurt niet lang, of de ploppende bas is even bepalend als de elektrische gitaar. 

Het duurt niet lang of we zijn gefascineerd door het gevarieerde album. Moeiteloos neemt het echtpaar Browning ons bij de hand en voert ons mee van het ene heelal naar de andere kosmos. Ze voelen alle even vertrouwd. Bambi’s stem is daarin cruciaal en al gauw graven we in ons geheugen waar het ons aan doet denken. En hoewel de muziek wat zoeter is, komen we uit op Belly, vanwege de zang.  

Reeds na een half uur is het album dat tien nummers telt afgelopen. Wat rest is een warm gevoel Reptalians weet met de dromerige, maar allesbehalve saaie nummers de juiste snaar te raken. Slotnummer Jump is rustgevend en oppeppend tegelijkertijd. Pop, softrock en jazz vinden elkaar moeiteloos, smelten samen en lijken niet alleen elkaar maar ook de luisteraar te omarmen, die eenmaal terug in zijn eigen, enigszins verdwaasd, maar intens tevreden achterblijft.