Het Japanse sludge/doom rocktrio Boris heeft een cultstatus. Lang waren zijn albums nergens anders te verkrijgen dan in Japan. De band werd begin jaren-90 opgericht en in 1994 verscheen de obscure compilatie Take Care Of Scabbard Fish, gevolgd door zijn eerste echte debuutalbum in 1996, Absolutego, dat bestaat uit een 65 minuten durende feedback-zware drone-verkenning. Met uitzondering van de compilatie is heden ten dage alles terug te vinden op streamingdiensten als Spotify zonder dat dit iets afdoet aan de cultstatus van de Japanners, die zich noemden naar het openingsnummer van het album Bullhead van the Melvins. 

Vorig jaar verscheen het album No. Wie zich destijds afvroeg waarom dit album eindigde met het nummer Interlude, krijgt nu het antwoord. W gaat namelijk met dezelfde melodie verder die klonk toen No ophield en dat brengt ons in het heden: No + W = Now. Toch zijn No en W nauwelijks met elkaar te vergelijken. No is direct en snel. Stoner meets speed en zou gemakkelijk onder de algemene noemer heavy metal kunnen worden geplaatst. W is een combinatie van noise en new age. Ambient for bangers, zeg maar. Wie weleens een Japanse horrorfilm heeft gezien kan zich de soundscapes op W gemakkelijk voorstellen als soundtrack daarvan.  

I Want To Go To The Side Where You Can Touch… gaat naadloos verder waar Interlude ophield. Het wordt gevolgd door het eveneens rustige Icelina; je zou erop kunnen mediteren bij wijze van spreken. Met single Drowning By Numbers start de horror. Zanger Wata fluister-zingt in het Japans over onheilspellende noise. The Fallen is de eerste sludge track. Loodzware bas, elektrische gitaar en onheilspellende drums vormen de structuur waarover gitaarsolo’s en noise worden uitgerold, terwijl zang ontbreekt. Het maakt dat Beyond Good And Evil bijna klinkt als een slaapliedje, al is de kans groot dat het niet per se tot zoete dromen leidt en dat geldt ook voor het magnus opus van deze plaat, het ruim negen minuten durende You Will Know. 

Hoewel ambient en soundscapes mogelijk suggereren dat W een toegankelijk album is, zou ik het niet aanraden als eerste kennismaking met Boris. Daarvoor vraagt de muziek wat de Engelsen zo mooi omschrijven als ‘acquired taste’ en dat vraagt nu eenmaal diverse luisterbeurten. Dit neemt niet weg, dat wie begint met No dankzij W het adrenalinepeil in het lichaam weer enigszins op normaal niveau weet te brengen.