Al jaren komt de Rotterdamse Marathon langs mijn huis. Dat is verder geen enkel probleem, Oké, de straten zijn afgezet, dus je moet die dag niet een bank laten bezorgen of zo, maar heel veel meer last had je er niet van. 

Tot een paar edities geleden. Toen werd besloten dat precies onder mijn raam de ideale plek was om een dj neer te zetten die aanmoedigende nummers draait om de lopers de laatste kilometers door te helpen. Sindsdien staat er tijdens de Marathon van elf uur ’s ochtends tot een uur of half zes iemand zo hard plaatjes te draaien dat een gesprek in mijn huis niet meer mogelijk is. Ook dat is geen ramp, maar als je voor de lunch al 17 keer Put Your Hands Up For Detroit hebt gehoord, doet dat toch iets met je humeur. 

Rond drieën worden de non-descripte house-dreuteltjes waar je af en toe een refreintje in herkent, ingewisseld voor de grote hits. Dat betekent in de praktijk dat om de drie nummers óf Dj Paul Elstak óf You’ll Never Walk Alone wordt gedraaid. Ik ben geen marathonloper, dus ik kan moeilijk beoordelen of dit de ideale muziek is om je richting de Coolsingel te laten rennen. Er waren weinig uitvallers dit jaar, dus waarschijnlijk wel. 

Op de website van de Marathon staan alle acts vermeld die langs de route de lopers aanmoedigen. Ik kan niet anders zeggen dan dat de organisatie heeft geprobeerd er een gevarieerd aanbod van te maken. Een brassband, een popkoor, een drumfanfare, een Zuid-Amerikaans trio, je komt in die 42,195 km van alles tegen. Zelfs een heuse rockband die LOMP heet. Zonder verdere research geloof ik meteen dat die band echt rockte. Kan niet anders met zo’n naam natuurlijk. 

Die zondagmiddag heb ik me even afgevraagd of ik niet een mailtje naar de organisatie moest sturen om te opperen dat Rotown volgend jaar de verzorging het muzikale programma op zich neemt, maar je moet je ook niet met alles willen bemoeien. Helemaal niet als je dat alleen maar doet om te voorkomen dat je een zondag urenlang naar ellendige muziek moet luisteren. 

Ik zag overigens op de website dat bij het huis van mijn ouders een ukelele-orkest was geprogrammeerd, dus het kan erger. Gelukkig voor hen waren zij net op vakantie. 

Minke Weeda