In de hoos aan nieuwe albums die dit najaar verschijnen valt deze op: debuut van het gezelschap Dummy – niet te verwarren met de rockband uit New Jersey – uit Los Angeles die op een grappige manier elementen van garagerock combineert met psychedelische West Coast klanken uit de jaren zestig. Op momenten denk je naar Jefferson Airplane te luisteren, maar de beukende gitaren en rammelende drums pompen op goed gekozen momenten lang door en is het meer een garagerockband die in een kelder minuten lang op een zelfde thema los gaat. In de zangharmonieën zijn de West Coast-invloeden terug te horen. Het is energiek, puur en eerlijk. Hypnotiserend en opwindend tegelijk. Als een cyberpunk soundtrack voor Barbarella.

Centraal in de sound van Dummy staan orgeltjes. Nee, nu eens geen synths – al wordt er op het album een enkele keer gebruik gemaakt van pompende bassynths – maar van die ronkende orgeltjes uit de periode The Doors. Verder heeft de muziek daar niks mee te maken. de nummers zijn feitelijk redelijk recht-toe-recht-aan. Geen ingewikkeld gedoe, niet te veel noten: raggen, maar dan wel met een goed oor voor melodie. Op de plaat veel prachtige momenten, zoals de klap na de brug met feedbackende gitaar op 2.30 minuut in uptempo Fissured Ceramics, of de doordreunende episode met een in het ritme bliepende orgel in Final Weapon, de ongecontroleerde keiharde piep als het distortion pedaal wordt ingedrukt in Daffodils, de gillende gitaarsolo in Punk Product #4 of de fantastisch trippy sfeervolle brug in HVAC. Het is keer op keer genieten. Ook van de schijnbare imperfectie; de band mag er zo lijkt het eens naast zitten ten faveure van de energie en spontaniteit, het bandgeluid is eerlijk en op momenten lo-fi rauw, maar effectief breed hifi-stereo als het moet.

Mandatory Enjoyment van Dummy heeft mij in no time ingepalmd en is een oprechte plaat om aan het hart te drukken.