Als ik één woord zou moeten kiezen om het nieuwe album van Vanishing Twin mee te omschrijven, zou dat ‘paddenstoel’ zijn. Maar dan wel zo een die je tegenkomt in het Sprookjesbos van de Efteling. Het Londense vijftal onder leiding van Cathy Lucas, brengt Ookii Gekkou uit: een muzikaal avontuur dat vrij vertaald uit het Japans ‘groot maanlicht’ betekent en welgeteld negen nummers telt.  

Het is geen luisteralbum. Dat wil zeggen, je zet het niet per se op om er vervolgens vanuit een fijne luie stoel met al je aandacht naar te luisteren. Het kan natuurlijk wel, maar om te voorkomen dat de nummers door hun lengte op den duur repetitief worden, komen ze beter tot hun recht op de achtergrond. Tijdens het studeren bijvoorbeeld, of wanneer je in eender wat voor soort creatief proces zit. Vooral voor het laatste is dit een meer dan uitstekend album. Dat, of als je je dosis psychedelica aan het uitzitten bent. Want hoe je het ook wendt of keert, het is een gigantisch maffe, onconventionele en intrigerende plaat, die creativiteit uitlokt en de grens tussen alle dimensies in ons universum doet vervagen.  

Naarmate het album vordert, voel je jezelf inkrimpen en de kosmos groter worden, alsof de afdaling naar Wonderland waar je vroeger van droomde is ingezet. Realisme vloeit samen met surrealisme. Pas wanneer Tub Erupt begint, zijn we opeens weer op bekend terrein. Het klinkt aanvankelijk wel heel bekend, zodat één woord zich opdringt: Autobahn. Persoonlijk vind ik dat niet zo erg; het is goed toegepast en maakt dat het nummer de vibe van vreemde spionagefilm krijgt.  

Met zijn sprookjesachtige elementen en ruwe eigenzinnigheid, is Ookii Gekkou een album met vele lagen dat uitnodigt om deze één voor één te ontdekken en uit te pluizen. Een goed voorbeeld is mijn persoonlijke favoriet, The Organism. Het bubbelt, het twinkelt en het walst. Het maakt nieuwsgierig naar wat er om de hoek schuilt, als in een meeslepend verhaal. Allerlei (buiten)aardse elementen komen voorbij – van diep onder het oppervlak van de oceaan, tot midden in een regenwoud, op naar de sterren en er voorbij.  

Vanishing Twin neemt de luisteraar mee door een schier eindeloze, muzikale gang met kamers, waar achter elke deur een nieuwe wereld huist, de ene nog abstracter dan de andere. Ietwat beklemmend misschien voor wie last heeft van claustrofobie, maar toch welkom als  op de zuurstofloze, rozige manier van een trip.