‘Nothing but blue skies‘ zingt Nick Allbrook manisch in openingsnummer Song For Agnes op het negende album van de Australische band Pond, even zakelijk als doeltreffend 9 genoemd. Het ritme is dansbaar, en het lijkt dan een vrolijke boel. Ook de melodielijnen zijn esthetisch verleidelijk. Toch is er iets mis. Onder de oppervlakte voel je spanning, dat het misschien niet is wat het lijkt.

Duidelijker is de sfeer in Human Touch. Het ritme is weer dansbaar maar dit keer erg gejaagd. De toonzetting is gespannen. ‘I need some human connection‘, zingt Allbrook, ‘I need static, static static, like a wounded animal‘. De muziek in dit nummer combineert een dance feel zoals we dat kennen van Chk Chk Chk, LCD Soundsystem of Formation met een overdosis energie. Het voelt daarom bijna agressief aan. Het is verleidelijk en sinister tegelijk.

Dat keert terug in single Pink Lunettes. Weer is de muzikale setting dansbaar. Maar het is net te snel om fijn op te bewegen. De baslijnen zijn duister en eentonig. En boven de ritmische patronen zweeft als het ware de manische woordenbrij van Nick Allbrook.

Dit type songs zet de toon op 9, al heeft het album meer kleuren dan de sinistere punkfunk van de Australiërs. America’s Cup is op het eerste oog een sexy song. Vet geproduceerd, warm klinkend, verleidelijk. Het ritme is nu funky en zet je aan te bewegen. Gold Cup/Plastic Soul start dan weer als een rustige ballade, maar groeit uit tot een synthgedreven track die vooral door de snelle drumroffels bombastisch aandoet.

Als een zwerende vinger in negatieve zin steekt slotnummer Toast uit; een aalgladde discoballade die op zichzelf best te pruimen is, maar in sfeer echt volledig losstaat van wat is vooraf gegaan. Het is plots te zoet, je mist het onheilspellende sfeertje dat in heel het album heerst.

Die ondergrond is wat 9 tot een bijzonder album maakt. Hedonisme wordt gevierd in de dansbare benadering van de muziek en de vloeiende mooie melodielijnen, maar Allbrook weet daar zingend voortdurend vraagtekens bij te zetten. Het is moody disco van een band die ooit als psychedelische rockband begon en er keer op keer in slaagt zich te verpoppen, maar vanuit die wisselende perspectieven telkens fascinerende albums maakt.