Het Groningse viertal The Desmonds doet mee aan de popronde, maar vond desondanks tijd om tussen te bedrijven door een twaalftal punky tracks op te nemen. Het resultaat is Good Morning America gedoopt en zoals we door singles als Suffocation en That’s Right reeds konden vermoeden, staat het bol van snelle, veelal korte tracks met maatschappijkritische teksten.  

De stijl bevindt zich in de range van onvervalste garage tot punk en alles er tussenin en het album wordt afgesloten met het postpunknummer Innocent & Arrogance dat in zijn eentje verantwoordelijk is voor bijna 20% van de albumlengte. Zegt dat wat over de hekkensluiter? Jawel, maar het toont mutatis mutandis aan hoe kort en puntig sommige andere nummers zijn.  

Neem, Blame, een stevige garage-rocker met een prettig refrein en een tamelijk lange gitaarsolo voor een nummer dat zo’n twee minuten duurt. Niet dat u mij hoort klagen… Makes The Rules, Figured Out en Get It On halen de die twee minuten niet eens. Het maakt Good Morning America een prettig tussendoortje, vooral wanneer we haast hebben, want tering, wat zit er een vaart in deze plaat! 

Toch hebben de iets langere nummers onze voorkeur. Father’s Day begint lekker donker en blijkt een punknummer dat zich heerlijk laat meeblèren. Het wordt gevolgd door That’s Right, met praatzang in schier vlekkeloos Engels. Het blijft flauw om te zeggen, want er komt zoveel goede muziek uit Nederland mits men verder kijkt dan zijn neus lang is, maar dit klinkt on-Nederlands goed. Ook Suffocation slaagt met vlag en wimpel voor de lakmoesproef.  

Hebben we daarmee alle noemenswaardige nummers gehad? Hell no! UFO bijvoorbeeld, misschien het meest toegankelijke nummer, verdient het om als volgende single te worden uitgebracht. Dit nummer heeft echt hitpotentie. Al gaat de race om mijn favoriete nummer op dit album waarschijnlijk toch gewoon tussen de albumopener en de hekkensluiter. Good Morning America opent sterk met de aansprekende titel Free, waarop halverwege de sologitaar klinkt als een kruising tussen een luchtalarm en het krijsen van een zeemeeuw. En het album wordt even sterk afgesloten met postpunker Innocence & Arrogance, waarop de band laat horen dat het meer in zijn mars heeft dan kort en snel, maar ook gedurende langere tijd mijn aandacht weet vast te houden.