Met een beetje vertraging als gevolg van problemen bij het produceren van het vinyl, verschijnt in het najaar van 2021 gewoon weer een album van The Specials. Wie, net als ik, bij eerste beluistering denkt een ska-fix te krijgen, komt bedrogen uit. Protest Songs 1924-2012 is een album dat als een zwerende vinger uitsteekt tussen de catalogus van de Britten, en toch ook weer niet. Muzikaal is het een album vol covers die uiteenlopen van spirituals tot postpunk: elk liedje krijgt een eigen aanpak die recht doet aan het origineel. Inhoudelijk blijft de band dicht bij huis: protest, want zoals zij het zeggen: ‘We’re still pissed off‘.

Het idee om een album te maken met enkel covers van oude protestliedjes ontstond aan het einde van de lockdown. Kort voor de pandemie werkte The Specials aan een reggae-album. Maar nauwelijks begonnen werden de leden een voor een ziek, bleken ze corona te hebben opgelopen, en gingen ze elk hun weegs om te herstellen. Anderhalf jaar verstreek voor de band eindelijk weer eens samen konden komen. Terugkijkend stelden ze vast dat 2020 een jaar vol protesten was, met als prominent voorbeeld de Black Lives Matter-beweging. Dat bracht de leden van The Specials op het idee om een plaat vol protestliedjes te maken.

En zo ligt er nu een plaat met 12 historische nummers die zich over uiteenlopende zaken uitspreken. Voor een deel is gekozen voor favoriete nummers van de leden van de band. Trouble Every Day van The Mothers of Invention staat op de eerste lp die bassist Horace Panter ooit kocht. Everybody Knows van Leonard Cohen is een favoriet van Terry Hall en Lynval Golding wilde dolgraag Bob Marley’s Get Up, Stand Up spelen. En uit bewondering voor Talking Heads moest ook Listening Wind een plekje krijgen.

Na het op een rijtje zetten van de nummers die zij al kenden, begon een zoektocht naar misschien minder bekend materiaal. Zo kwamen de Britten op Trouble Every Day dat gaat over de rellen in Los Angeles in 1965, wat ze erg deed denken aan de protesten in 2020 rond de dood van George Floyd. Racisme wordt akelig helder behandeld in het aangrijpende liedje uit 1938 Black, Brown and White van Big Bill Broonzy. Uit 1924 stamt de spiritual Ain’t Gonna Let Nobody Turn Us Around van The Dixie Jubilee Singers, dat later voor de civil rights movement zou uitgroeien tot een anthem. Een klassieker in die sfeer is ook Freedom Highway, bekend van de uitvoering door Staples Singers, dat gaat over de door Martin Luther King aangevoerde protestmars van Selma naar Montgomery in 1965. Maar ook ander onrecht komt aan bod. Rod McKuen’s liedje over de Vietnam oorlog Soldiers Who Want to Be Heroes bijvoorbeeld. Sociale ongelijkheid heeft een plekje in het liedje I Live in a City and I Don’t Mind Failing in This World van Malvina Reynolds, waarin ze zingt ‘Cause those who succeed are the sons of bitches‘.

Elk liedje krijgt een respectvolle vertolking door The Specials. Afsluitend Get Up, Stand Up – minimaal opgenomen met alleen een akoestische gitaar en een stem – legt wel een vinger op een zere plek. Want het is allemaal een beetje te gepolijst en braaf. De teksten zijn dan misschien een tikkie ondeugend, maar allemaal in de context van de tijd waarin het is geschreven. The Specials nog steeds pissed off? Misschien was dat overtuigender aan het licht gekomen wanneer ze dat hadden gegoten in furieus nieuw werk.