Tim Showalter, de drijvende kracht achter Strand Of Oaks, is een imponerende verschijning door zijn lange haren en baard en zijn tatoeages. Toch heeft de rots een peperkoeken hart, want wie het laatste album luistert, In Heaven, wordt meegenomen in thema’s als verdriet, rouw, hoop, liefde, verlies en verlichting. Zware kost? Nee, want geholpen door o.a. Carl Broemel en Bo Koster, beide van My Morning Jacket, heeft Strand Of Oaks een uiterst aangenaam album gemaakt dat zonder meer een waardevolle aanvulling is op zijn toch al indrukwekkende oeuvre. 

Ondertussen heeft Showalter het aardig voor zijn kiezen gehad: in 2018 overleed zijn schoonmoeder als gevolg van een auto-ongeluk en een paar maanden later stierf zijn kat Stan aan kanker. Showalter stopte met drinken om beter voor zijn vrouw te kunnen zorgen en hun leven weer op de rit te krijgen. Hiervoor verhuisden ze naar de andere kant van het land. Veel van zijn ervaringen verwerkte hij op In Heaven. Zo gaat Jimi & Stan over Jimi Hendrix en zijn kat Stan, die samen in de hemel chillen.  

In Heaven is het eerste album van Strand of Oaks dat is opgenomen sinds Showalter naar Austin verhuisde. Het begint met de single Galacticana en direct is duidelijk dat dit album meer pop-invloeden heeft dan welk eerder werk ook. Hierdoor, maar vooral ook door de verfijnde manier van song-writing, is In Heaven een uitgebalanceerd album, dat ondanks zware thema’s niet zwaarmoedig overkomt, zoals ook de bedoeling is, als we Showalter op Galacticana mogen geloven, wanneer hij zingt: I don’t mean to drag you down.  

Easter, een uitbundig popliedje met opgewekt gitaarspel en luchtige, vrolijke zang door James Iha (The Smashing Pumkins), is een goed voorbeeld van de dualiteit die vaker op het album te horen is; dat zowel verwijst naar het (nieuwe) leven dat Showalter viert, als naar zijn inspanningen om te voorkomen dat de spreekwoordelijke boot zinkt. Hetzelfde idee wordt weerspiegeld in de ballad Hurry, waar Showalter zijn sterfelijkheid en een verhoogd gevoel van zijn eigen bestaan verkent terwijl dit wordt versterkt doordat hij geen alcohol meer gebruikt om de scherpe randjes te verzachten. 

Somewhere In Chigaco klinkt zoals een zacht briesje voelt op een zwoele zomerdag en op Carbon klinkt prachtig vioolspel door Scott Moore, die ook op Strand Of Oaks’ album Eraserland (2019) te horen was. Sister Saturn, groovy en krachtig met Showalter prominent op synthesizer, zou een geweldige hekkensluiter zijn, ware het niet dat het wordt gevolgd door het korte Under Heaven dat behalve een stemmige outro, toch een volwaardig nummer is, waarop we Showalter op z’n breekbaarst horen. 

In Heaven is zo’n plaat die bij de betere platenzaak als no-risk-disc een prominente plaats naast de kassa krijgt. Het is zo’n plaat die niet gaat vervelen en die vanaf de eerste keer luisteren vertrouwd voelt. Het is kortom een instant classic, die fonkelnieuw nieuw is en toch aanvoelt als een verwassen spijkerbroek, waar de scheuren elk moment in kunnen vallen.