Afgelopen week verscheen het negende album van de Australische formatie Pond, zakelijk en doeltreffend 9 genoemd. De band heeft een wonderlijke geschiedenis. Ooit begonnen ze met psychedelische rock, het nieuwe album klinkt als een dansplaat. Maar dan met een donker sinister randje. Het is allerminst een vrolijke bende op 9. In gesprek met zanger en frontman Nick Allbrook wordt een beetje duidelijk waar dat vandaan komt. „Er is ook zo veel om angstig over te zijn.”

Door: Wim du Mortier Foto: Matsu

„Ja, het is een lange reis geweest. Toen we begonnen hadden we een heel ander idee over wat de band moest zijn. Ik wilde graag spelen in een power trio zoals Baby Grandmothers of Cream. Maar er dan een pastiche van maken en vermengen met humor. IJdel vond ik ook dat het relevant en goed moest zijn.Toen waren we allemaal heel erg bezeten van psychedelische rock. Maar ja, dingen veranderen voortdurend. Dus elk album is er eigenlijk weer een nieuw idee. Met The Weather wilden we bijvoorbeeld iets maken dat klonk als J Dilla of Kanye. Maar dat werd dus The Weather… En zo is dat met elk album gegaan. Als we ons voornemen voluit Fleedwood Mac te gaan, dan komt er toch een album uit dat naar ons ruikt. Dat is de constante door al die tien jaren. We laten ons inspireren door de muziek uit de Rolodex in ons hoofd, maar de muziek klinkt alsof het door het filter van deze vijf mensen komt.”

Allbrook en zijn bandmaten komen uit West-Australië en de omgeving rond Perth. Een relatief geïsoleerd stukje van het land, waar ze ook aan te danken hebben dat de lockdown als gevolg van de pandemie daar maar relatief kort duurde. De band kon dus veel sneller dan elders gewoon doorspelen. Al houdt optreden in Perth ook een keer op natuurlijk. Daarom heeft de zanger om zijn inkomen aan te vullen gewerkt als hovenier. Een beetje heggen snoeien, gras maaien en planten planten, grinnikt hij. De band heeft nauwe banden met stadsgenoot Tame Impala: Allbrook speelde een poosje in beide acts. Hij is sowieso een populaire gastmuzikant en werkte bijvoorbeeld mee aan het meest recente album van Holy Fuck uit Canada. Pond verkeert dus al langer in sferen waarin dansmuziek klinkt. En dus mag het niet verbazen dat 9 aanhoort als een bruisende dansplaat vol invloeden van punkfunk en dance.

„Ik vind het mooi wat LCD Soundsytem doet. Het is dansmuziek, maar ‘off grid’. En gemaakt met analoge instrumenten wat het een meer gruizige sound geeft. Wij zijn erg geïnspireerd door dat soort dingen: de New York No Wave, de Madchester scene.”

Bij dansmuziek denk je aan vrolijkheid. Maar bij jullie zit er nadrukkelijk een donker randje in verwerkt. Het is helemaal geen feest. Herken je dat?

„Jazeker. Er is ook zo veel om angstig over te zijn. Voor mij is het moeilijk om me bij het schrijven consistent positief te voelen, zodat een hele song daarvan doordrenkt raakt. Gevoelens als vreugde, euforie en optimisme, als die echt en eerlijk zijn, hebben die ook altijd schaduwkanten zoals twijfel, angst voor potentieel verlies, maar ook hoop. Daarom zitten er in de enige manier waarop ik positiviteit eerlijk kan uiten, ook altijd vraagtekens.”

„De meest voorkomende woorden in mijn teksten zijn ‘misschien’ en ‘denk ik’. Als ik teksten schrijf kom ik altijd terecht in een oneindig konijnenhol vol vragen. Alles komt met het gewicht van onzekerheid en de twijfel aan mijzelf. Zelfs over de vraag als ik een liedje aan het schrijven ben ‘wat doe ik hier eigenlijk’. Dat geldt dus ook voor dansen, menselijke vreugde, en voluit van het leven genieten. Maar welke verantwoordelijkheid ontwijk ik als ik dat doe? Is het geprivilegieerd nihilisme? Of is het enkel stompzinnig en lui? Er hangen voor een angstig persoon zo veel vragen aan ongeremd vrolijk zijn.”

Wat inspireert je bij het schrijven van je teksten?

„Veel verschillende dingen. Dit keer zitten er meer biografische elementen in. Je zou kunnen zeggen dat ik betrokken ben bij het leven en het verhaal van deze persoon. Dus laat ik daar dan maar een liedje over schrijven. Ik heb ook geprobeerd te leren van componisten als Kate Bush. Zij schrijft echt heel geconcentreerd over iets een liedje. Bijvoorbeeld een kleine scene of gebeurtenis die ze verzonnen heeft, schildert ze heel gedetailleerd in elk refrein en elk couplet, en vertelt zo een verhaal. Terwijl wat ik schreef een soort uitgekotste vloed van gedachten was. Daarom heb ik mij dit keer uitgedaagd om alleen over één ding iets te schrijven en er niet van af te wijken. Ik ben er nog niet, maar het is deze keer al beter gelukt.”

Maar de tekst van America’s Cup gaat over gentrificatie in Perth maar ook over het zelfbeeld van mannen?

„Ehh, ja, daar val ik wat terug in mijn oude stijl. En ja, de refreinen gaan misschien meer over wat mannen wordt voorgehouden wat ze moeten zijn.

Wat voor type ben jij zelf?

„Oh, dat weet ik niet zo goed. Dat is echt een moeilijke vraag. Kijken naar jezelf is immers ingewikkeld. Wat zie je dan? Je kunt niet in de spiegel kijken en de realiteit zien, toch? Het is altijd verbonden met je gevoelens hoe je denkt te zijn.”

„Mensen denken dat ik raar ben. Maar dat ben ik niet. Ik ben gewoon een eerlijke jongen van het platteland. Recent ben ik me gaan realiseren dat ik me toch zorgen maak of ik toch niet echt raar ben. Ik hoorde dat als ik mensen ontmoette en dan wegging, er dingen werden gezegd als ‘wauw, die gast is echt vreemd, niet?’ En ik ben wel nogal viezig. Zelfs als ik een overhemd draag zie ik er nog grubby uit. Ik heb dus in de coronatijd geprobeerd een baan te vinden. En ik dacht, als ik een platenzaak binnenga opzoek naar een baan, dan zullen zij dat toch niet erg vinden? Maar dan kom je daar en zie je in die winkel alleen maar mensen die er werken met van dat schone gekamde haar….”

Hebben ze je om die reden dan een baan geweigerd?

„Nee, nee, sorry, in ben gewoon even mijn paranoïde zelf.”