Net als je denkt dat de komkommertijd echt is begonnen, verschijnt er opeens als donderslag bij heldere hemel een nieuw album van Ty Segall. Toegegeven, het was wat stil rond de productieve rocker. De man is meestal wel goed voor een album per jaar, maar hé, corona raakt iedereen nu eenmaal. Toch kan Segall niet worden verweten dat hij bij de pakken is gaan neerzitten. Zo kondigde hij gisteren een nieuw album aan, en meldde tussen neus en lippen door dat het al uit was ook.  

De afgelopen tijd bracht hij door met het bouwen en inrichten van zijn eigen Harmonizer Studio. Natuurlijk moet zo’n creatieve plek worden ingewijd en hoe doe je dat beter dan door meteen een album op te nemen? Het resultaat is het gelijknamige Harmonizer, dat tien nummers telt en ruim een half uur duurt. De stijl is redelijk wat we gewend zijn van Segall, die zich omringde met zijn vaste begeleidingsband, The Freedom Band, bestaande uit Mikal Cronin (bas), Charles Moothart (drums), Emmett Kelly (gitaar) en Ben Boye (piano). Uiteraard hanteert Segall zelf ook de gitaar en horen we hem zingen. Daarnaast is er een gastrol voor zijn vrouw Denée Segall, met wie hij samen Waxman en Feel Good schreef.  

Feel Good is een Segallnummer ten voeten uit: gruizige gitaar, ploppende bas en shuffelende drums. Het enigszins psychedelische punkrocknummer wordt gezongen door zijn vrouw en dat is een welkome afwisseling, op een album dat het met name moet hebben van freaky instrumentale hoogstandjes. Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar Segalls zang kan op den duur wat eentonig worden.  

Een andere leuke uitzondering is het geëxperimenteer met synthesizergeluiden, zoals bijvoorbeeld op de instrumentale albumopener Learning. Het klinkt bijna verfrissend en alleen daarom heeft Harmonizer meteen mijn aandacht. Het wordt gevolgd door Whisper, een fijne mengeling van bluesrock, stoner en psychedelica. Tot zover is duidelijk dat Harmonizer minder rauw en hard is dan we gewend zijn van Segall. Met Erased, titelsong Harmonizer en Pictures wordt een poging gedaan om deze stelling te ontkrachten, maar het trio behoort niet tot het beste van dit album en Ride is vrij eentonig, al kan ik daarin het elektronische element wel weer waarderen. 

Waxman, Play en slotnummer Changing Contours maken samen met eerdergenoemde, door Denée Segall gezongen Feel Good wat mij betreft veel goed. Harmonizer is misschien vooral bedoeld om de nieuwe studio uit te proberen. Dat Segall het de wereld in slingert is zeker niet onsympathiek, maar ik denk niet dat ik naar de platenwinkel ren om een fysiek exemplaar te scoren zodra dat in oktober uitkomt.